Huifkarwagenrennen en de druk van het verkrijgen van een rijbewijs

Verleden week vrijdag zijn we naar de huifkar wedstrijden geweest. Dit is zeker een van de belangrijkste evenementen van de Stampede, te meer omdat veel van de beste huifkarwagen rijders uit de provincie Alberta komen. Toegang tot de huifkarwagen wedstrijd gaf ook autmatisch toegang tot het avondprogramma dat bestaat uit openlucht show van dans, muziek, vermaak, en vuurwerk. Ik vond de huifkarwagens geweldig om te zien. In iedere race zijn er vier teams op de baan. Een team bestaat uit een huifkar met span van vier paarden bijgestaan door vier "out riders", d.i. jockies op hun eigen paarden. Deze "out riders" moeten bij de start een aantal voorwerpen in de huifkar werpen en het span langs twee tonnen leiden. Daarna moeten ze binnen 125 feet van de huifkar over de finish komen. Dat betekent vaak dat ze flink gas moeten geven. Ik vind vooral het geluid van het span met de wagen geweldig om te horen. Minder was wel dat op zaterdagavond, de avond erna, tijdens een van de races drie paarden zijn overleden omdat twee wagens met elkaar in botsing kwamen. Een rijder raakte daarbij ook nogeens zwaar geblesseerd. Naderhand bleek dat het vooral een fout van een van de wagenrijders was, die te vroeg naar binnen kneep.
Dit voorval zorgde een aantal dagen voor grote koppen in de krant zoals je kunt begrijpen.
Iets anders dan. Om volledig gesettled te zijn dienen we nog een rijbewijs van de provincie Alberta te verkrijgen. Indien je op een werkvergunning binnenkomt in Canada, dan heb je 3 maanden omdat te doen en in de tussentijd mag je dan op je buitenlandse rijbewijs rijden. Er zijn echter altijd extra regeltjes die naar boven komen zoals dat een werkvergunning nog minstens 90 dagen geldig moet zijn op het moment van aanvraag van een Alberta rijbewijs. Je begrijpt het natuurlijk al dat van mij was slechts 78 dagen geldig toen ik samen met Liesbeth voor het eerst een poging deet het aan te vragen. Zoals in een eerdere post vermeld kreeg ik pas mijn nieuwe werkvergunning eind Juni zodat ik begin July er wel klaar voor was om het rijbewijs te gaan halen. Een Nederlands rijbewijs hebben maakt het echter wel veel moeilijker dan als je bijvoorbeeld een Brits, Engels, Duits, Frans, of Zwitsers rijbewijs hebt omdat je dan je rijbewijs kunt omruilen en je slechts voor ca. 70 Canadese Dollars klaar bent. Voor Nederlandse rijbewijs is er echter nog geen omwissel verdrag en dat betekent dat je zowel een theorie als praktijk test moet doen. Ik had een verwachting dat allemaal in een dag te kunnen doen maar dat liep anders. Heel prettig is dat je overal in de stad een "registry" kantoor kunt binnenlopen en dan vrijwel direct een theorietest kunt doen. Dat deed ik dus ook. Je moet minimaal 25 van de 30 vragen goed hebben en dat lukt me vrij makkelijk (1 fout). Vier keer een uur het theorieboekje bestuderen bleek dus voldoende. Toen kwam echter het onverwachte, om een zogenaamde road test te mogen doen, het praktijkexamen, diende ik mijn rijbewijs al in te leveren, en kreeg ik een leerlingrijbewijs (een Class 7 permit) wat zoveel betekent als dat je slecht een auto mag besturen als op de bijrijders stoel iemand zit met een geldig rijbewijs (non-probationary Class 5 permit) en ik diende ongeveer tien werkdagen te wachten totdat de RDW van Alberta het vinkje van een leerling had weggehaald in de registratie. Dat betekende dus dat ik in die periode niet heb autogereden maar alleen Liesbeth. Vooral als je langere stukken wilt rijden, zoals bijvoorbeeld naar de bergen, is dat toch wel heel lastig.
Enfin, na 8 werkdagen maar eens gebeld, en jawel, het vinkje was al weggehaald. Ik dus maar meteen een afspraak voor een praktijktest (advanced road test) geregeld voor de volgende dag. Dat is werkelijk veel beter dan toen ik rijexamen deet in Nederland want toen moest je toch wel 6 weken wachten. Ik weet niet of het nu beter is. Omdat Liesbeth a.s. zaterdagochtend naar Nederland vliegt is het toch wel lekker om het Alberta rijbewijs te hebben zodat ik haar naar het vliegveld kan rijden en weer alleen naar huis kan rijden. Het praktijkexamen is hier pittig, net zo pittig als in Nederland zou ik zeggen. Het duurt 50 minuten en vrijwel alle verkeerssituaties/handelingen worden wel getest. Ik was zenuwachtig en maakte meerdere keren dezelfde fouten zodat ik 121 strafpunten had waar om te slagen slechts 75 zijn toegestaan. Hoewel ik onbewust de fouten had gemaakt, ik wist de regels gewoonweg niet, en ik eigenlijk dus vol vertrouwen een volgende test had moeten aanvragen (waarin ik natuurlijk niet nog eens dezelfde fouten ging maken ...) werd ik toch heel onzeker. Dit werd vooral gevoed door "het moeten" halen van het rijbewijs omdat we anders in de problemen komen; Liesbeth moet ook haar rijbewijs halen maar dat gaat ze pas doen als ik het heb gehaald omdat dan in ieder geval een iemand van ons kan autorijden, moet ik het wel halen dus... Uren gewikt en gewogen en toen toch maar besloten om twee lessen te gaan nemen om wat meer ervaring te krijgen in wat nodig is om de praktijktest succesvol aftesluiten. Het is echter vakanties en alle tieners nemen enkele lessen om ook zich voor te bereiden op de test. Ik zou dus wel lessen kunnen nemen maar dan pas over tien dagen. Dat vond ik te lang duren en dus toch maar een nieuwe praktijktest aangevraagd (twee dagen na mijn eerste!). De test is op vrijdagmiddag en vol vertrouwen slaag ik nu toch wel vrijgemakkelijk (50 strafpunten). Ik krijg, na betaling en inlevering van het leerlingrijbewijs, meteen een tijdelijk volwaardig rijbewijs. Ik kan dus in principe vanavond Liesbeth naar het vliegveld rijden, maar we besluiten toch gebruik te maken van de bestelde taxi. Opgelucht rijden we naar huis, gaan lekker eten, en om acht uur komt de taxi voorrijden zoals afgesproken. Een hoop druk minder geef ik Liesbeth een zoen waarna ze in de taxi stapt.

Een baan voor Liesbeth. A job for Liesbeth

Yes, ik heb een baan aangeboden gekregegn op de University of Calgary! De groep onderzoekt de rol van gladde spiercellen in atherosclerose, het verkalken en dichtslibben van je bloedvaten. Dit onderzoek is verwant met het werk dat ik voorheen in Rotterdam en Philadelphia heb gedaan. Het is nog niet officieel rond, ik moet nog drie aanbevelingsbrieven krijgen van oude werkgevers.
Het was erg luxe, want na het rondmailen van mijn CV binnen de biochemie afdeling werd ik door twee onderzoekers benaderd afgelopen dinsdag. Na wat heen en weer praten kon ik uiteindelijk bij allebei aan de slag. Was nog een lastige keuze ook, ik werd er helemaal nerveus van.

Yes, I have been offered a research job at the university of Calgary! The group is investigating the role of smooth muscle cells in atheroslerosis, so the research is very well related to my former work in Rotterdam and Philadelphia. Everything is not official yet, I still have to provide three letters of recommandation.
It was a luxurious position, because I received two inviatations tuesday from two different investigators. After talking to them both offered me a possition. Choosing was difficult,it made me nervous!

Stampede

Het fenomeen 'Stampede' is gestart in Calgary. Half juni beginnen de cowboyhoeden steeds meer te verschijnen in het straatbeeld en als op vrijdagoachtend 6 juli de stampede begint met een parade door de stad draagt zo'n 50 tot 75 procent van de mensen een cowboyhoed, al of niet aangevuld met cowboylaarzen, spijkerbroek en stoere western outfits. Er schijnt geen hotelkamer in Calgary meer te boeken te zijn, wat Shell mensen die afgelopen week hier arriveerden logeren noodgedwongen bij calgaryan shell collega's. Het is in de stad behoorlijk feest, maar het echte werk bevindt zich rondom de saddledome, een groot stadion hier. Het is eigenlijk net zoiets als carnaval: je houdt ervan of je haat het enorm, geen tussenweg mogelijk. Buiten dagelijkse rodeo's en chuckwagon races (huifkar races) is er een echt enorm grote kermis, dagelijks vuurwerk, een aantal podia met bekende artiesten en niet te vergeten het bier. Alhowel die bierconsumptie wel enorm kan zijn, gaat het wel op zijn noord-amerikaans: alleen bepaalde tenten mogen alcohol schenken, echt afgerasterde gedeelten, en een dubbel id tonen om binnen te komen (boven de 18 jaar).
Sander en ik willen deze calgary cultuur, het festival bestaat sinds 1912, natuurlijk wel gaan meemaken. Je moet het toch een keer meegemaakt hebben om er over mee te kunnen praten. Het hele gebeuren duurt 10 dagen, vanaf vrijdag 6 juli t/m komende zondag 15 juli. We zijn vorige week vrijdag gestart met de parade in het centrum, start 9.00 uur in de morgen. Sander had vrijgenomen, de meeste collega's van hem doen hetzelfde komende week en gaan met het gezin naar de stampede. En als je iets wilt zien moet je toch wel één of twee uur van te voren een plekje op de stoeprand zien te bemachtigen. Dus wij op z'n hollands op de fiets naar het centrum om kwart voor zeven 's ochtends! Zo rond half acht fietsje parkeren en al koffie drinkend je plekje op de stoeprand zien te bewaken. Nou, de drukte viel wel mee, maar ik hoorde van 1 tv station toch over 150.000 kijkers, een ander station beweerde 300.000. Nou, beiden is toch veel mensen bij elkaar in 2 lange straten. De parade zelf is héél veel stoere cowboys en mensen die iets betekenen of ooit betekend hebben op een paard. Prachtige paarden en wagens, ook vier- en zesspannen. Onze prachtige friese paarden waren goed vertegenwoordigd. Tussendoor marching bands (de marjoretten met muziekkorps), een islamitisch gezelschap die op een kar de vogeltjesdans stond te doen. Echt waar, met alle armbewegingen die erbij horen! Ik zag in de krant dat ze er zelfs een prijs mee gehaald hadden. Na een fish and chips lunch thuis lui in de zon gezeten op onze veranda, wat kan het leven toch lekker zijn! Op zaterdag zijn we naar het festivalterrein gegaan, inderdaad overal muziek, kermis attracties waar Sander al misselijk van werd bij het kijken ernaar alleen al. Er is van alles te zien, we hebben bijvoorbeeld een stierendrijf wedstrijd bekeken en een nagebouwd indiaans dorp met prachtige tipi's en dans van de indianen.
Een ander stampede phenomeen is de stampede ontbijten. Op allerlei plaatsen in de stad kan je in ellenlange rijen gaan staan om gratis pannenkoeken en een gebakken ontbijtworst te krijgen. Echt traditie, ook opgeluisterd met een country bandje of weer een marching band. Afgelopen zaterdag heb ik het wijk ontbijt plus eigen parade meegemaakt, en vanmorgen nog een bij een winkelcentrum en ik kan je verzekeren: die pannenkoeken zijn echt lekker! Op de foto zie je de rij in de bloedhete zon om half 10 's ochtends: bij de rode punttentjes krijg je pas je eten. Geduldig, die mensen hier in Calgary? We hebben er nog even over gedacht om een middagje naar de rodeo te gaan. Maar mensen die bijna door een stier vertrapt worden of kleine stieren die het moet afleggen tegen veeel grotere mannen, ik weet niet of ik dat in het echt wil zien. Op TV kunnen we het iedere avond nu zien, dat is wel genoeg geloof ik. Morgen hebben we de chuckwagon races nog tegoed, daar hebben we al kaartjes voor gekocht.

Echtgenote van een specialiseerde arbeidskracht..... Spouse of a skilled worker ....

2x264 km verder in een veel te hete auto, maar wel een werkvergunning rijker! Liesbeth mag nu overal werken hier, ze kan nu samen met Sander een bankrekening hebben en een eigen pin kaart. Een stap verder op de canadese ladder! De werkvergunning wordt heel gemakkelijk verleend aan partners van mensen met een werkvergunning voor beroepen waar hier een tekort aan is (en dat geldt voor Sander). We hoefden ons trouwboekje alleen maar te laten zien, er was zelfs geen handtekening van liesbeth voor nodig, en een ritje naar Amerika te maken. Mooie autorit door het boerenland met dorpjes met namen zolas Head-smashed-in-buffalo-jump. We stonden ruim anderhalf uur in de rij bij de grens met montana, Sander's vingerafdrukken werden geregistreerd, Liesbeth's niet omdat de computer het begaf. Na het betalen van 6 dollar mochten we terug naar de canadese grens, waar de werkvergunning binnen 15 minuten en na het betalen van 150 dollar klaar was. Ondertussen waren we al wel 3 uur aan die grens, je moet er wat voor overhebben. Het werk is nog net gevonden. Afgelopen donderdag op de universiteit wel een gesprek gehad, men zegt dat het krijgen van een baan gemakkelijker is dan het huren van een huis hier. Maar al met al heeft niemand echt het geld om me die baan te geven tot nu toe. Mijn CV gaat nu weer naar andere mensen binnen de biochemie afdeling hier, we waaachten af of daar wat uit komt.

It took us 2x264 km in an awfully hot car without airconditioning, but it resulted in a work permit! Liesbeth is now allowed to work everywhere, she can have a jpoint bank account together with Sander and she can finally get her own debit card. We are finally getting there now!The work permit was easily obtained since she qualifies as 'spouse of a skilled worker". Sander indeed got his work permit based on his specialized skills, needed here in Canada. The only thing we had to do was showing our marriage license, a signature of Liesbeth was not necessary, we only had to drive to the American border to re-entry Canada and pick up Liesbeth's work permit. It was a nice drive down to the border, quit farmers country with towns with weird names such as Head-smashed-in-buffalo-jump. After waiting in line for the Montana border and waiting another half hour in the American immigration office Sander's fingerprints and picture being registered. When it was Liesbeth's turn the computer crashed, therefore her fingerprints are still not known in America. That saved her 6 dollars for the entry visum. At the canadian border it took us only 15 minutes plus 150 dollar to receive the new permit.
So after getting the permit the job hunt can begin. No luck so far. Last thursday Liesbeth already had a little chat at the university of calgary. People say that finding a job in Calgary is much easier than finding a house to live in. So far I haven't met people which had funding to give me a job. Liesbeth's CV is now being distributed among the biochemistry department. We will have to wait and see whether that will work.