September liet zich in Calgary ook weer van haar beste kant zien, het werd een paar dagen rond en boven de 30 graden hier. Met zo'n nazomer konden we nog heerlijk wandelen en hardlopen, alvast trainen voor het komende cross-country hardloop seizoen. De eerste wedstrijd was 3 oktober, de River Park Classic in Sandy Beach aan de Elbow river. Je hoort daarbij tweemaal door de Elbow rivier naar de overkant te rennen, dat maakt zo'n race wel bijzonder en ieder jaar zijn er weer extra veel deelnemers voor deze wedstrijd. Dit jaar hoefde ik, Liesbeth, niet als vrijwillger meer aan de kant te staan om renners de juiste weg te wijzen, mijn achilles, kuiten en conditie zijn nu goed genoeg om echt mee te doen. Heerlijk! Ik deed gelijk de langere afstand, anders had ik maar 1 keer een berg op hoeven rennen, nu zo'n 3 maal. Ik eindigde gelukkig niet als laatste, de eer was ook nog gered! Sander deed het zoals vanouds weer hartstikke goed. Hij was die dag lekker vroeg begonnen: om 5 uur op, om 6 uur opgehaald en om 7 uur aan de start van de Harvest Half Marathon in Fish Creeck Park in Zuid-Calgary. Hij heeft weer ergens net boven de 1h en 40 minuten gelopen, een PR zat er dit keer niet in. Daarna snel met nog wat andere over-aktievelingen naar de start van de cross-country wedstrijd, dat moet je er voor doen om de perfect-attendance trofee te behalen aan het einde van het seizoen! Hij heeft rustig de 8 km gelopen met die halve marathon in de benen, maar hij zei er niet echt veel last van te hebben gehad. Alles bij elkaar had hij zo'n 29 km gelopen die dag, een afstand die hij nog nooit eerder op 1 dag gerend had. Na de westrijd natuurlijk soep en een desert tafel en toen lekker rusten en relaxen thuis.
Zondagochtend, 4 oktober, maakten we ons op voor een kalme dag na al dat geren van zaterdag, Liesbeth wilde alleen nog wat winkelen 's middags. Maar om half tien ging de telefoon en vertelde mijn, Liesbeth's, moeder dat haar vader naar het ziekenhuis was gebracht. Hij was ingestort en bewusteloos geraakt. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij geen schade had geleden, dit keer geen TIA of beroerte. Maar goed, zo'n telefoontje is altijd schrikken natuurlijk. Wat is wijsheid? Is de situatie stabiel, gaat hij snel nog iets erachteraan krijgen, kan ma zich in haar eentje redden? De beslissing was snel gemaakt: Liesbeth belde KLM, vervroegde de heenreis van haar al gekochte ticket voor half oktober en begon de koffer te pakken. Op zich kon dat allemaal heel relaxed, om 10 uur was de vlucht geregeld en om 6 uur 's avonds vertrok het vliegtuig pas. Op die manier zou ma maar 1 nacht alleen in huis zijn, de volgende ochtend om 11 uur ben ik op Schiphol aangekomen. Het was voor ons allemaal een rustig idee dat ik er zo snel weer zou zijn. Mijn ouders hebben ook nooit echt geloofd dat ik er zo snel zou zijn als er iets aan de hand zou zijn, het bewijs daarvoor is nu geleverd. Maar Sander bleef natuurlijk achter in Calgary, en toen ik weg ging had ik nog geen flauw benul hoelang ik weg zou gaan blijven. Eenmaal thuis ging het pa inderdaad best goed, hij krijgt echter elke keer weer wel een mentale tik dat zijn lichaam het zo plotseling laat afweten. Er zijn wat hartritmestoornissen gevonden, hij krijgt er een betablokker voor en na 4 dagen stuurden ze hem weer naar huis toe. Een echte oorzaak voor het instorten heeft men niet echt gevonden, en ook neurologisch heeft men dit keer geen afwijkingen gezien. Tja, hij wordt immers ook 83 in januari, alles begint toch wat minder te werken. Eenmaal thuis belde hij de eerste ochtend gelijk de fysiotherapeut weer op, in het ziekenhuis hadden ze weer benadrukt "goed oefenen en blijven bewegen". Na 4 dagen veel in bed liggen is hij weer langzaamaan steeds verder gaan wandelen, hij begon met een rondje om ons blok heen en na een week was het toch weer uitgebreid tot heen en weer naar het winkelcentrum de Burcht. Niet slecht, hij heeft een ijzeren wil! Hij vertrouwde zichzelf in het begin nog zeker niet, het was toen ook goed dat ik er was om de helpende hand te bieden en te zorgen dat hij zich niet gedwongen voelde toch zelf naar de bank te gaan of boodschappen te doen. Teveel activiteit zag hij zeker niet zitten. Maar na een week of drie was toch wel weer in zijn oude doen, maar het was toen jammer om te vertrekken met ma's verjaardag in het vooruitschiet. Ik ben daarom in Breda gebleven tot na ma's verjaardag, op de oorspronkelijke terugreis datum van mijn ticket. Op 2 dagen na dus 4 weken, een lange tijd om bij je ouders in huis te bivakeren. Maar ik heb mijn tijd nuttig gebruikt en naast koken en boodschappen doen ook de tijd gehad om wat schilder- en repareerklusjes rondom het huis op te knappen. Ik heb ook een nieuwe draadloze router geinstalleerd, sinds eind augustus was er geen internetverbinding met pa en ma meer te krijgen. De router bleek totaal kaduuk te zijn, waarschijnlijk bliksem inslag. Ik was best trots dat het me gelukt was het systeem van adsl-modem, draadloze router en bridge weer aan de praat te krijgen, dankzij de hotline met Sander. Leuk om het nu ook geleerd te hebben. Naast al dat geknutsel natuurlijk ook nog wat bezoekjes aan familie en vrienden gebracht, veel gewandeld en hardgelopen in het Mastbos, heel goed voor de afwisseling. Twee dagen voor ik terugvloog hebben we de 83ste verjaardag van mijn moeder gevierd, de kamer zat weer gezellig vol. Het is maar goed dat er tegenwoordig geen bezoek meer 's avonds komt, de middag is al vermoeiend genoeg voor pa en ma. Vermoeiend of niet, ze genieten wel volop van al die aandacht!
30 oktober ben ik weer teruggekomen in Calgary, Sander stond me al ongeduldig op het vliegveld op te wachten. En ik was natuurlijk net zo ongeduldig, alhoewel we elkaar zo ongeveer dagelijks gehoord en/of gezien (Skype) hebben. Het is heerlijk om weer terug in ons eigen huis te zijn, heb ik wel gemist. Ik ben gelijk weer volop aan het hardlopen gegaan, de sneeuw is weer verdwenen gelukkig en alles is goed begaanbaar. Ook weer gezwommen, heerlijk.
Nu is het wachten op de echte winter. Alles wijst erop dat die er nu weer snel aankomt: Morgen gaat de skihelling in Lake Louise alweer open, er ligt al een laagje ijs op het water dat niet al te hard stroomt, woensdagavond naar de orientatie avond geweest op Canada Olympic park (waar ik weer vrijwilligerswerk op de skihelling ga doen). Als het 's avonds vriest hier loop ik alweer enorm te bibberen, we moeten nog even wennen aan de komende kou!
September was a beautiful month again with days with temperatures above 30 degrees Celsius. In this gorgeous Indian summer we were able to hike and run, already training for our upcoming XC run season. We had our first race October 3th, the River Park Classic in Sandy Beach on the Elbow river. The race contains two Elbow river crossings, making it very special and popular. I think there are more contestants each year. This year I, Liesbeth, did not have to volunteer and watch but my achilles, calves and shape were good enough to participate as well, great feeling! I immediately did the longer distance because the short run contained only one uphill trail, the longer one three. And luckily I did not even finish last! Sander, as always, did very well. He had a nice early start that day: got up somewhere around 5, he was pciked up by 6 am and was at the start of the Harvest Half Marathon at 7 in Fish Creeck Park in South-Calgary. He finished somewhere above 1h ann 40 minutes, no PR this time. After that he quicly got into the car with some other over-achievers to Sandy Beach to run the XC race. That is necessary if you do want to urn your trophee for perfect attendance at the end of the season. He took it easy on the 8k XC with that half maraton in his legs, it didn't really bother him. All together he ran 29 km that day, the longest distance he has ever ran in one day. Off course we went to the after race soup and dessert social and relaxed the rest of the day at home.
Sunday morning, October 4th, we planned a relaxed day after all our Saturday running, the only activity planned was some afternoon shopping by Liesbeth. But at 9.30 am Liesbeth's mom telephoned to say her dad had collapsed, fainted and was brought into hospital. In the hospital it turned out that there was no damage being done, it had not been a stroke or TIA, but a phonecall like that always scares you off course. What to do, is the situation stabile, is there a change of more (serious) things to happen, can mom cope on herself? Within a couple of minutes the decision was made: Liesbeth would fly to the Netherlands, within half an hour she changed her October 18th ticket for a ticket for that evening. Plenty of time to pack my suitcase, the plane would leave at 6 pm. This way her mom would be alone for only one night, that was a comforting thought for all of us. My parents never really believed that I would be home so quickly in case of trouble, so maybe it is good they got that prove now. But of course Sander stayed behind in Calgary, although at that time we both had no idea how long I would be gone. Meanwhile dad was doing allright but every time something like this happens it mentally knocks him off balance that his body is failing him so unexpectedly. They have diagnosed some disturbances in his hearth rythm, so with a beta-blocker as an extra medicine they send him home afetr 4 days. The first morning back home from the hospital he immediately called his physio to pick up his treatment there, he has to try to be as active as possible and keep moving to stay fit. The hospital days spend in bed had made him stiff and easily out of breath and he only walked around our block of townhouses the first days. But he practiced a lot and after a week he was able to walk to the neighboorhoud shopping center again. Not bad, he has an iron will power!! In that way he had to build up trust again in his own abilities. It was good that I was around to help out, not making him feel forced to go out for banking, grocery shopping etc. After three weeks he was functioning OK again but by that time it was nearly my mom's birthday and it would have been a shame to leave just before that. So that's why I stayed for almost 4 weeks, and came back on the original return date on my ticket, October 30th. A long time to stay over at your arents place! But I have made mnyself useful by doing the usual cooking and grocery shopping, as well as doing some painting and handyman chores araound the house. In addition, I installed a new router since ther was no internet conenction since the end of august, apparently lightning has killed the router. I was pretty proud getting the adsl modem, wireless router and bridge back to work, thanks to a hotline with Sander. Good to be able to do that myself! Apart from all these chores I visited family and friends, walked a lot and ran to get my exercise. Running was going very easily at sea level, it felt almost effortless!
Two days before my return flight we celebrated my mom's 83th birthday. The house was filled with people all afternoon, as usual.It is good that nowadays we do not have birthday guests in the evening anymore, that would have been way to tiring for them. But although it weares them out, they enjoy all that attention a lot!
Friday October 30th I arrived in Calgary again, Sander was already waiting for me impatiently at the airport. And of course I was just as impatient, akthough we did speak and/or saw (Skype) each other nearly every day. It is so good to be back together in our house, I really missed that. I immediately started running and swimming again, luckily the snow has disappeared again (for now) and all pathsways are accessible. Now we are waiting for the real winter to kick in. It's coming soon since this weekend November 7th the slopes at Lake Louise ski area open up again, there is a thin layer of ice on the water outside already, I already went to orientation evening at Canada Olympic park (for the ski volunteering)). When it freezes in the evening/night and I have to go outside I am already cold and shivering, we still have to get used to the chenging season and upcoming winter weather!
Vorig weekend heb ik chocolade-slagroomsoesjes gemaakt voor de potluck na de Okotoks crosscountry race. Zien ze er niet heerlijk uit (foto onder)? Ik had wel een soesje verdiend na de race, ik heb echt enorm mijn best gedaan. Ik heb mijn nieuwe taktiek getest (wat meer tempo proberen te maken op vlakke en dalende stukken, rustig aan bij het omhooggaan, zelfs flink doorwandelen als het erg steil is). Taktiek werkte, dit keer ben ik niet laatst geeindigd. Nadeel is wel dat ik nu veel moeier start aan de delen die omhoog gaan, het omhoog rennen was dus wel een stuk zwaarder. Maar goed, wat omhoog gaat, gaat (bijna) altijd ook weer naar beneden, dus de beloning is er ook iedere keer weer.
Last weekend I made "chocolade-slagroomsoesjes", chocolate covered creampuffs, for our potluck after the Okotoks crosscountry run. Don't they look great? I really deserved the whipped-cream filled pastries since I gave it my best in this race! I tested my new tactics, going a bit faster on the flat and downhill parts, and go uphill in a quiet pace (even walk briskly for the steep parts if necessary). It worked, I did not come in last anymore. The downside of this method was that I started out all the uphills more tired than in my earlier races, it's a lot harder to run uphill when you start out tired! But after (nearly) every uphill there is a downhill, that's the good part!
Posts
