In het buitenland wonen heeft zo ook zijn nadelen. Living abroad sure has its disadvantages.

Vorige week waren Sander en ik in Nederland voor een weekje familiebezoek en vakantie. Zondag vierden we Irene's verjaardag en was de hele familie van Sander compleet. Het was een gezellige middag en leverde een leuke foto op met iedereen bij elkaar:

Maandagochtend veranderede de week echter, tijdens het ontbijt praatte mijn vader onduidelijk, klaagde over zo'n lam gevoel en kon zijn boterham eigenlijk niet meer smeren of goed vastpakken om op te eten. Pa heeft 's nachts niets gemerkt, maar hij moet een nieuwe beroerte gehad hebben terwijl hij sliep. Aangezien de aanval al voorbij was en hij zichzelf toch nog steeds kon redden kon hij gewoon thuis blijven. Maar de week vulde zich met bezoek aan neuroloog, onderzoeken in het ziekenhuis, medicijnen ophalen, regelen van therapie etc.
Ik ben me weer rot geschrokken. Natuurlijk kan de gezondheid van je ouders van 81 jaar oud iedere dag veranderen, maar als er iets gebeurd is het toch altijd weer heel onverwacht. Het laatste half jaar ging het juist zo goed met ze, de vakantie hier in Canada heeft hen veel plezier gegeven en het gevoel dat ze heel wat meer konden dan ze zelf dachten.
Tegen het einde van de week moest ik een lastige beslissing nemen: langer in Nederland blijven om zo goed mogelijk voor pa en ma te zorgen of toch gewoon terug naar Calgary. We hebben gekozen om toch allebei terug te vliegen naar Canada aangezien het naar omstandigheden best redelijk ging met papa. Het helpt hem niet als ik in nederland zou blijven en de hele dag op zijn vingers zou blijven kijken. Maar ik moet zeggen dat ik dit van alle keren het moeilijkste afscheid vond. Gelukkig is er telefoon en volg ik dagelijks zijn vorderingen. Het lijkt erop dat pa er toch wel weer wat bovenop krabbelt, de kracht in zijn rechterarm en been is weer wat aan het terugkomen. Ik bewonder hem om zijn wilskracht om weer zo snel mogelijk mobiel te willen zijn en zijn hand weer goed te kunnen gebruiken. Hij oefent goed en zegt zelf weer binnen 3 weken op de fiets te willen zitten. Misschien niet reeel, maar we hopen er het beste van!

Last week we vacationed in the Netherlands, visiting our families. Sunday we celebrated the birthday of Irene. It was a nice afternoon, a good moment for a family picture. There are not that many opportunities tot ake a picture of the complete family!

As of monday morning our plans for the whole week changed drastically. IOvernight my dad must have had a stroke while sleeping. Het spoke unclear, had a paralyzed feeling in arms and legs and wasn't able anymore to make his own sandwich in the morning. He was not hospitalized since the attack was over already. The week was filled now with seeing the neurologists, going to the hospital for tests, picking up medication, arranging various types of therapy etc.
It scared me a lot. Although you know the health of your 81 year old parents can change within a day, it still surprises you when it actually happens. The last half year they were doing so very well, they have enjoyed their vacation in Calgary and it has given them a confidence boost that they were able to undertake the whole event. They were able to do more than they had expected theirselves.
As the week nearly came to an end, I had to take a tough decision: stay with my parents and try to take care of them as good as possible or return to Calgary. We chose to return to Canada together since dad was doing rather well (taking everything that has happened into consideration). It won;t help him if I stick around and bug him all day. But this was the hardest goodbye ever! Luckily phones exist and we stay in touch daily. He is recovering slowly, regaining the power in his arm and leg. I admire his will power, he practices a lot and is determined to be back on his bicycle soon. I don't know whether that is possible, but it sure shows his determination, we are hoping for the best.