Friday, November 27, 2009

Okotoks XC

Vorig weekend heb ik chocolade-slagroomsoesjes gemaakt voor de potluck na de Okotoks crosscountry race. Zien ze er niet heerlijk uit (foto onder)? Ik had wel een soesje verdiend na de race, ik heb echt enorm mijn best gedaan. Ik heb mijn nieuwe taktiek getest (wat meer tempo proberen te maken op vlakke en dalende stukken, rustig aan bij het omhooggaan, zelfs flink doorwandelen als het erg steil is). Taktiek werkte, dit keer ben ik niet laatst geeindigd. Nadeel is wel dat ik nu veel moeier start aan de delen die omhoog gaan, het omhoog rennen was dus wel een stuk zwaarder. Maar goed, wat omhoog gaat, gaat (bijna) altijd ook weer naar beneden, dus de beloning is er ook iedere keer weer.
Sander haaft ook een goede race gelopen, zowat twee minuten sneller dan vorig jaar. Good hoor lieffie! Het is niet te geloven maar we gaan beiden dat heuvels op en neer rennen steeds leuker vinden!
Vandaag, vrijdag, begon het vanmiddag te sneeuwen. Ik ben een uurtje gaan wandelen in de sneeuwbui, het kind in mij vind iedere sneeuwvlok nog steeds leuk! Vanavond moest ik Sander wel van het dichstbijzijnde metrostation halen omdat zijn bus niet kwam opdagen. Het leven ligt hier toch vaak plat na 1 sneeuvlok (vooral aan het begin van iedere winter), de 1 millioen dollar extra die de gemeente vorige week heeft toegevoegd aan het sneeuwruim-budget kan toch niet zorgen voor het tijdig strooien van wat zout op de doorgaande wegen. Ik zag een grote truck rondspinnen en iemand anders die een klein hellinkje al niet op kwam. Dat kleine laagje sneeuw was dus al snel platgereden tot een harde gladde ijslaag. Gelukkig haalde ik het metrostation zonder grote problemen. Maar de sneeuw zal gedurende het weekend wel weer wegsmelten, de winter wil maar niet echt komen. In de bergen heeft het al wel de hele week gesneeuwd, voor zondag zijn we dan ook van plan om te gaan skieen in Lake Louise. Er zijn ook World Cup Downhill ski wedstrijden die dag, lijkt me ook wel leuk om een keer van dichtbij te bekijken. En morgen gaan we kijken naar de Grey Cup parade in het centrum, kijken of de floats werkelijk de moeite waard zijn.


Last weekend I made "chocolade-slagroomsoesjes", chocolate covered creampuffs, for our potluck after the Okotoks crosscountry run. Don't they look great? I really deserved the whipped-cream filled pastries since I gave it my best in this race! I tested my new tactics, going a bit faster on the flat and downhill parts, and go uphill in a quiet pace (even walk briskly for the steep parts if necessary). It worked, I did not come in last anymore. The downside of this method was that I started out all the uphills more tired than in my earlier races, it's a lot harder to run uphill when you start out tired! But after (nearly) every uphill there is a downhill, that's the good part!
Sander ran a really nice race too, he ran it about two minutes faster than last year, good job honey! We both start to like running hills more and more, unbelievable but true.
Today, Friday, it started snowing in the afternoon and I walked for an hour in the snow. Th elittle kid in me still enjoys every snowflake! I had to pick up Sander from the nearest LRT station tonight because his bus didn't show up. The first couple of centimeters of snow give the biggest problems here. I saw a huge truck spinning and somebody else that did not make it up a really minor slope, in some areas the snow is already packed into a hard and very slippery icelayer. Luckily I made it tohe LRT station without big problems. I missed the October snow, but it seems that people have already forgotten that episode and all mistakes are being made again. The city has raised the snow-clearing budget with another million dollars last week, so maybe they can put salt on the roads for these minor flurries like today? Ah well, the snow will melt somewhere this weekend, winter still seems to hold back here. They say that there has been snowing in the mountains all last week, so we plan to ski in Lake Louise this coming Sunday. They also have the World Cup Downhill there this weekend, I think it will be really interesting to watch that too. Tomorrow we will go and see the Grey Cup parade downtown, floats and all.

Sunday, November 15, 2009

Sint Nicolaas



Ik wil de Canadezen hier even laten kennis maken met Nederlandse cultuur. Uit de dagelijkse NOS e-mail nieuwsbrief haalde ik vanmorgen twee belangrijke Nederlandse gebeurtenissen:
1. Sinterklaas is weer aangekomen in Nederland dit weekend (over zee vanuit Madrid, Spanje). Men luistert hier altijd een beetje omgelovig naar dat verhaal met die schoorsteen en die helpers die daardoor zo zwart als roet zijn, dus daarom een link naar de foto's van de intocht waarop Sint en Piet duidelijk te zien zijn . Hier geloven kinderen natuurlijk dat de kerstman met zijn arreslee, rendieren en elfen van de Noordpool komt om cadeautjes te brengen, maar wij Nederlanders weten natuurlijk dat eigenlijk Sint Nicolaas met zijn zwarte pieten de ECHTE pakjesbrengers zijn. Stoute kinderen, via de zak van Sinterklaas je Pieten-carriere starten, hulp zijn voor die oude man (ergens rond 1400 in Mira, Turkije, geboren) en de avond voor Sint's verjaardag helpen de Pieten die oude man de cadeautjes over de daken door de schoorstenen te bezorgen bij alle kinderen die in hem geloven. Omdat Sint al oud is rijdt hij op zijn schimmel, die ook altijd per boot meekomt vanuit Spanje. Voor de duidelijkheid voor de Canadezen: Sinterklaas, Sint, Sint Nicolaas: allemaal namen voor een en dezelfde man. Ik ken trouwens twee Nederlandse kindertjes die hier in Calgary zijn komen wonen en snel in beide mannen zijn gaan geloven: tel uit je winst! Na Halloween, twee weken geleden, kwamen de kerstversieringen hier alweer te voorschijn en wordt je op TV alweer helemaal gek gemaakt wat de nieuwe modetrend, c.q. kerstkleur, in kerstversieringen dit jaar is. Dit jaar ga ik de Sintsfeer hier inbrengen door zelf taai-taai te gaan bakken en, als ze lukken, mee te nemen naar de WereldBeker schaatswedstrijden op 5 december hier in de Olympic Oval in Calgary. Ik schat dat de helft tot driekwart van alle toeschouwers die dag weer van Nederlanderse afkomst zullen zijn dus dat wordt een echt Hollandse dag met taai-taai, oranje shirts en schaatsen.
2. En dat schaatsen brengt me bij het tweede belangrijke Nederlandse nieuwsfeit: Mariannne Timmer gaat de olympische spelen missen omdat ze haar hielbeen op drie plaatsen gebroken heeft bij een val in de WereldBeker wedsstrijd in Heerenveen afgelopen vrijdag. Ze heeft in Nagano en in Turijn al olympische medialles op de 1000m gehaald maar na deze spelen zou ze gaan ophouden met professioneel schaatsen. Zo enorm sneu, zo hard trainen en dan de spelen moeten missen. En dat terwijl ze weer zo goed leek te rijden. Zoals men hier helemaal uit de bol gaat van de Grey Cup in Canadian Football en van elke wedstrijd van de Flames, zo kijkt men in Nederland naar het schaatsen (en voetballen). Die Grey Cup finale is over twee weken hier in Calgary, de super-football-finale tussen de winnaars van de west en oost divisie, de dag ervoor is er een grote parade in de stad die Sander en ik willen gaan bekijken. We zullen je er weer alles over laten weten tegen die tijd!

Het filmpje van de intocht, short movie of the arrival of Sint and Piet in the Netherlands (in Schiedam, little town next to Rotterdam):


I want to teach you Canadians some stuff about Dutch culture today. I took two "really important" topics out of the dutch NOS e-mail newsletter I receive everyday.
1. Sinterklaas arrived again in the Netherlands this weekend (by boat form Madrid, Spain). Because you always have that weird look on your face when I try to explain about him and his black helpers, zwarte Piet (black Peter) I included a link so you can see for yourself what Sint and Piet look like . Here in Canada kids believe that Santa Claus comes form the North Pole with his reindeer and sleds to bring them presents but we Dutch people know that the REAL bringers of all that joy are Sint Nicolaas and zwarte Piet. The good old guy celebrates his birthday on December 6th and on the night before his birthday the Sint brings presents, delivered through the chimneys of the houses, to all Dutch people who believe in him. Since the men is already really old (born in Myra in Turkey in 1400 something) he can not do it all by himself but has his Piets to do all the difficult climbing up and down the roofs and chimneys. Going through the chimneys they got that black skin, you know! In fact, once these Piets were perfect normal white Dutch children who were very naughty, put in an old jute potato bag, shipped to Spain and were trained all summer to help deliver presents next winter. So that's what happens when you are not a good kid: instead of getting presents you get shipped, work as a black Piet and will never see your parents again! And because the Sint is pretty old he rides the roofs on his white horse, also shipped with them from Spain. To be clear for you Canadians: Sinterklaas, Sint, Sint Nicolaas, all different names for the same guy! And you know, I do know two Dutch kids that came to live in Calgary two years ago and quickly started to believe in both Sint Nicolaas and Santa Claus: bingo, double yammie if you understand what I mean!
After Halloween, two weeks ago, the Christmas decorations started apeearing here again. On TV shows they are already telling you what Christmass colours are incan think of. This year I am going to add the Sint Nicolaas atmosphere here bij trying to bake my own taai-taai (a soft cookie-candy thing) and take them to the WorldCup ice speedskating races in the Olympic Oval in Calgary Decembenr 5th. I guess that half to 75% of the spectators that weekend will be of Dutch origin so we will have a Dutch day with speed skating, Sint Nicolaas, taai-taai and lots of people dressing up in orange.
2. And speedskating brings me to my second important Dutch news topic: Mariannne Timmer will miss the Vancouver Olympics because she broke three bones in her foot falling during the Heerenveen World Cup 500m race last friday. She was an Olympic medallist in Nagano and Turino on the 1000m and after Vancouver she would quit professional speedskating. It is so sad that after all that hard trainig she will miss the games, and she was performing so well this season! Here people are really fanatic about the the Grey Cup or Flames games, equally or even more fanatic are Dutch people about Speedskating (and soccer). The Grey Cup final will be held in Calgary in two weeks, a kind of super-football-finale between the winners of the west en east division/league, the day before the game there is a big parade downtown which Sander and me plan to go and see. We'll keep you posted!

Friday, November 6, 2009

Time flied after our vacation has ended. De tijd is voorbij gevlogen sinds onze vakantie ten einde is.

September liet zich in Calgary ook weer van haar beste kant zien, het werd een paar dagen rond en boven de 30 graden hier. Met zo'n nazomer konden we nog heerlijk wandelen en hardlopen, alvast trainen voor het komende cross-country hardloop seizoen. De eerste wedstrijd was 3 oktober, de River Park Classic in Sandy Beach aan de Elbow river. Je hoort daarbij tweemaal door de Elbow rivier naar de overkant te rennen, dat maakt zo'n race wel bijzonder en ieder jaar zijn er weer extra veel deelnemers voor deze wedstrijd. Dit jaar hoefde ik, Liesbeth, niet als vrijwillger meer aan de kant te staan om renners de juiste weg te wijzen, mijn achilles, kuiten en conditie zijn nu goed genoeg om echt mee te doen. Heerlijk! Ik deed gelijk de langere afstand, anders had ik maar 1 keer een berg op hoeven rennen, nu zo'n 3 maal. Ik eindigde gelukkig niet als laatste, de eer was ook nog gered! Sander deed het zoals vanouds weer hartstikke goed. Hij was die dag lekker vroeg begonnen: om 5 uur op, om 6 uur opgehaald en om 7 uur aan de start van de Harvest Half Marathon in Fish Creeck Park in Zuid-Calgary. Hij heeft weer ergens net boven de 1h en 40 minuten gelopen, een PR zat er dit keer niet in. Daarna snel met nog wat andere over-aktievelingen naar de start van de cross-country wedstrijd, dat moet je er voor doen om de perfect-attendance trofee te behalen aan het einde van het seizoen! Hij heeft rustig de 8 km gelopen met die halve marathon in de benen, maar hij zei er niet echt veel last van te hebben gehad. Alles bij elkaar had hij zo'n 29 km gelopen die dag, een afstand die hij nog nooit eerder op 1 dag gerend had. Na de westrijd natuurlijk soep en een desert tafel en toen lekker rusten en relaxen thuis.
Zondagochtend, 4 oktober, maakten we ons op voor een kalme dag na al dat geren van zaterdag, Liesbeth wilde alleen nog wat winkelen 's middags. Maar om half tien ging de telefoon en vertelde mijn, Liesbeth's, moeder dat haar vader naar het ziekenhuis was gebracht. Hij was ingestort en bewusteloos geraakt. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij geen schade had geleden, dit keer geen TIA of beroerte. Maar goed, zo'n telefoontje is altijd schrikken natuurlijk. Wat is wijsheid? Is de situatie stabiel, gaat hij snel nog iets erachteraan krijgen, kan ma zich in haar eentje redden? De beslissing was snel gemaakt: Liesbeth belde KLM, vervroegde de heenreis van haar al gekochte ticket voor half oktober en begon de koffer te pakken. Op zich kon dat allemaal heel relaxed, om 10 uur was de vlucht geregeld en om 6 uur 's avonds vertrok het vliegtuig pas. Op die manier zou ma maar 1 nacht alleen in huis zijn, de volgende ochtend om 11 uur ben ik op Schiphol aangekomen. Het was voor ons allemaal een rustig idee dat ik er zo snel weer zou zijn. Mijn ouders hebben ook nooit echt geloofd dat ik er zo snel zou zijn als er iets aan de hand zou zijn, het bewijs daarvoor is nu geleverd. Maar Sander bleef natuurlijk achter in Calgary, en toen ik weg ging had ik nog geen flauw benul hoelang ik weg zou gaan blijven. Eenmaal thuis ging het pa inderdaad best goed, hij krijgt echter elke keer weer wel een mentale tik dat zijn lichaam het zo plotseling laat afweten. Er zijn wat hartritmestoornissen gevonden, hij krijgt er een betablokker voor en na 4 dagen stuurden ze hem weer naar huis toe. Een echte oorzaak voor het instorten heeft men niet echt gevonden, en ook neurologisch heeft men dit keer geen afwijkingen gezien. Tja, hij wordt immers ook 83 in januari, alles begint toch wat minder te werken. Eenmaal thuis belde hij de eerste ochtend gelijk de fysiotherapeut weer op, in het ziekenhuis hadden ze weer benadrukt "goed oefenen en blijven bewegen". Na 4 dagen veel in bed liggen is hij weer langzaamaan steeds verder gaan wandelen, hij begon met een rondje om ons blok heen en na een week was het toch weer uitgebreid tot heen en weer naar het winkelcentrum de Burcht. Niet slecht, hij heeft een ijzeren wil! Hij vertrouwde zichzelf in het begin nog zeker niet, het was toen ook goed dat ik er was om de helpende hand te bieden en te zorgen dat hij zich niet gedwongen voelde toch zelf naar de bank te gaan of boodschappen te doen. Teveel activiteit zag hij zeker niet zitten. Maar na een week of drie was toch wel weer in zijn oude doen, maar het was toen jammer om te vertrekken met ma's verjaardag in het vooruitschiet. Ik ben daarom in Breda gebleven tot na ma's verjaardag, op de oorspronkelijke terugreis datum van mijn ticket. Op 2 dagen na dus 4 weken, een lange tijd om bij je ouders in huis te bivakeren. Maar ik heb mijn tijd nuttig gebruikt en naast koken en boodschappen doen ook de tijd gehad om wat schilder- en repareerklusjes rondom het huis op te knappen. Ik heb ook een nieuwe draadloze router geinstalleerd, sinds eind augustus was er geen internetverbinding met pa en ma meer te krijgen. De router bleek totaal kaduuk te zijn, waarschijnlijk bliksem inslag. Ik was best trots dat het me gelukt was het systeem van adsl-modem, draadloze router en bridge weer aan de praat te krijgen, dankzij de hotline met Sander. Leuk om het nu ook geleerd te hebben. Naast al dat geknutsel natuurlijk ook nog wat bezoekjes aan familie en vrienden gebracht, veel gewandeld en hardgelopen in het Mastbos, heel goed voor de afwisseling. Twee dagen voor ik terugvloog hebben we de 83ste verjaardag van mijn moeder gevierd, de kamer zat weer gezellig vol. Het is maar goed dat er tegenwoordig geen bezoek meer 's avonds komt, de middag is al vermoeiend genoeg voor pa en ma. Vermoeiend of niet, ze genieten wel volop van al die aandacht!
30 oktober ben ik weer teruggekomen in Calgary, Sander stond me al ongeduldig op het vliegveld op te wachten. En ik was natuurlijk net zo ongeduldig, alhoewel we elkaar zo ongeveer dagelijks gehoord en/of gezien (Skype) hebben. Het is heerlijk om weer terug in ons eigen huis te zijn, heb ik wel gemist. Ik ben gelijk weer volop aan het hardlopen gegaan, de sneeuw is weer verdwenen gelukkig en alles is goed begaanbaar. Ook weer gezwommen, heerlijk.
Nu is het wachten op de echte winter. Alles wijst erop dat die er nu weer snel aankomt: Morgen gaat de skihelling in Lake Louise alweer open, er ligt al een laagje ijs op het water dat niet al te hard stroomt, woensdagavond naar de orientatie avond geweest op Canada Olympic park (waar ik weer vrijwilligerswerk op de skihelling ga doen). Als het 's avonds vriest hier loop ik alweer enorm te bibberen, we moeten nog even wennen aan de komende kou!

September was a beautiful month again with days with temperatures above 30 degrees Celsius. In this gorgeous Indian summer we were able to hike and run, already training for our upcoming XC run season. We had our first race October 3th, the River Park Classic in Sandy Beach on the Elbow river. The race contains two Elbow river crossings, making it very special and popular. I think there are more contestants each year. This year I, Liesbeth, did not have to volunteer and watch but my achilles, calves and shape were good enough to participate as well, great feeling! I immediately did the longer distance because the short run contained only one uphill trail, the longer one three. And luckily I did not even finish last! Sander, as always, did very well. He had a nice early start that day: got up somewhere around 5, he was pciked up by 6 am and was at the start of the Harvest Half Marathon at 7 in Fish Creeck Park in South-Calgary. He finished somewhere above 1h ann 40 minutes, no PR this time. After that he quicly got into the car with some other over-achievers to Sandy Beach to run the XC race. That is necessary if you do want to urn your trophee for perfect attendance at the end of the season. He took it easy on the 8k XC with that half maraton in his legs, it didn't really bother him. All together he ran 29 km that day, the longest distance he has ever ran in one day. Off course we went to the after race soup and dessert social and relaxed the rest of the day at home.
Sunday morning, October 4th, we planned a relaxed day after all our Saturday running, the only activity planned was some afternoon shopping by Liesbeth. But at 9.30 am Liesbeth's mom telephoned to say her dad had collapsed, fainted and was brought into hospital. In the hospital it turned out that there was no damage being done, it had not been a stroke or TIA, but a phonecall like that always scares you off course. What to do, is the situation stabile, is there a change of more (serious) things to happen, can mom cope on herself? Within a couple of minutes the decision was made: Liesbeth would fly to the Netherlands, within half an hour she changed her October 18th ticket for a ticket for that evening. Plenty of time to pack my suitcase, the plane would leave at 6 pm. This way her mom would be alone for only one night, that was a comforting thought for all of us. My parents never really believed that I would be home so quickly in case of trouble, so maybe it is good they got that prove now. But of course Sander stayed behind in Calgary, although at that time we both had no idea how long I would be gone. Meanwhile dad was doing allright but every time something like this happens it mentally knocks him off balance that his body is failing him so unexpectedly. They have diagnosed some disturbances in his hearth rythm, so with a beta-blocker as an extra medicine they send him home afetr 4 days. The first morning back home from the hospital he immediately called his physio to pick up his treatment there, he has to try to be as active as possible and keep moving to stay fit. The hospital days spend in bed had made him stiff and easily out of breath and he only walked around our block of townhouses the first days. But he practiced a lot and after a week he was able to walk to the neighboorhoud shopping center again. Not bad, he has an iron will power!! In that way he had to build up trust again in his own abilities. It was good that I was around to help out, not making him feel forced to go out for banking, grocery shopping etc. After three weeks he was functioning OK again but by that time it was nearly my mom's birthday and it would have been a shame to leave just before that. So that's why I stayed for almost 4 weeks, and came back on the original return date on my ticket, October 30th. A long time to stay over at your arents place! But I have made mnyself useful by doing the usual cooking and grocery shopping, as well as doing some painting and handyman chores araound the house. In addition, I installed a new router since ther was no internet conenction since the end of august, apparently lightning has killed the router. I was pretty proud getting the adsl modem, wireless router and bridge back to work, thanks to a hotline with Sander. Good to be able to do that myself! Apart from all these chores I visited family and friends, walked a lot and ran to get my exercise. Running was going very easily at sea level, it felt almost effortless!
Two days before my return flight we celebrated my mom's 83th birthday. The house was filled with people all afternoon, as usual.It is good that nowadays we do not have birthday guests in the evening anymore, that would have been way to tiring for them. But although it weares them out, they enjoy all that attention a lot!
Friday October 30th I arrived in Calgary again, Sander was already waiting for me impatiently at the airport. And of course I was just as impatient, akthough we did speak and/or saw (Skype) each other nearly every day. It is so good to be back together in our house, I really missed that. I immediately started running and swimming again, luckily the snow has disappeared again (for now) and all pathsways are accessible. Now we are waiting for the real winter to kick in. It's coming soon since this weekend November 7th the slopes at Lake Louise ski area open up again, there is a thin layer of ice on the water outside already, I already went to orientation evening at Canada Olympic park (for the ski volunteering)). When it freezes in the evening/night and I have to go outside I am already cold and shivering, we still have to get used to the chenging season and upcoming winter weather!

Thursday, November 5, 2009

September vacation in British Columbia.

Het lijkt al erg lang geleden voor ons maar toch willen we nog wat schrijven over onze vakantie in september. We hebben een auto-kampeer-motel rondreis gemaakt door de provincie British Columbia, westelijk van Calgary. Om een indruk te geven, hier is een klein kaartje met onze route:
A. Vertrek vanuit Calgary in de schemer, jammergenoeg niet zoveel dieren op de weg als we gehoopt hadden op dit tijdstip van de dag.
B. 2-daagse reis naar Prince Rupert met overnachting in VanderHoof. Prince Rupert ligt net ten zuiden van het uiterste puntje van Alaska. Als ik beter op de kaart had gekeken vantevoren had ik wel gewoon naar Alaska willen rijden. Gelukkig voor Sander, alhowel hij niet meer terugschrikt voor aardig wat autokilometers is hij niet zo'n kilometervreter als ik. Op de tweede dag onderweg flink geremd voor een onverstekende zwarte beer en een familie moose (Am. eland, wel 3 stuks tegelijk). En het is echt waar: al die bergen en al dat groen houdt maar niet op, het gaat gewoon 1500 km lang door! We hadden aan de kust daar nog een dagje over voordat we met de ferry verder zouden gaan, toen hebben we het coastal rain forest bekeken waarbij we nogal onder de indruk waren van de grootte van de skunk cabbage, een soort varen.
C. Boottocht naar Port Hardy: Inschepen voor de ferry in het donker om ons 15 uur lang ddor de Inside Passage te laten vervoeren, een vrij smalle maar wel diepe doorgang langs de westkust van BC tussen de onnomelijke hoeveelheid eilandjes door. Deze plekken zijn ook alleen maar over water te bereiken, wegen zijn erg schaars in dit gebied. Het enige wat er loopt zijn logging roads, zand- of gravelpaden voor de enorme houttrucks. Duidelijk te zien dat de "bosbouw" (bosontginning!!) DE bron van inkomsten is in het grootste gedeelte van BC. Op de boot zien we heel regelmatig walvissen, te herkennen aan het spuitende water. Daar kan je echter geen genoeg van krijgen dus we besteden nog een paar dagen aan de noord-oostkust van Vancouver Island in Port McNeill en doen een walvisexcursie op een veel kleinere boot. De walvissen zwemmen pal achter en naast de boot, echt fantastisch! Ook veel zeeleeuwen gespot, groepen van zo'n honderd beesten bij elkaar.
D. We gaan naar het Pacific Rim National Park dat tussen de dorpjes Tofino en Ucluelet in ligt. We hebben het allerlaatste plekje op de nationaal park camping, een zogenaamde walk-in site. Dat betekent dat de auto ca. 1 km verderop op de parkeerplaats staat. Op zich niet zo erg maar je moet wel voro en na iedere maaltijd al je eetwaren en kookspullen heen en weer sjouwen. Vanwege de dieren is dat spul ten strengste verboden in of rondom je tent. De omgeving daar is zeker spectaculair: vrijwel altijd hangt er een mysterieuze mist boven zee en de kuststrook, wolkvorming natuurlijk. Het geeft in ieder geval een bijzondere sfeer als je branding surfers in een vage mist bezig ziet en je bij een strandwandeling je helemaal alleen en verlaten waant in die mist. Mooie hoge indrukwekkende golven, maar ja het is immers de grote pacific ocean (stille oceaan, meen ik?). Op een van onze kustwandelingen, eigenlijk gewoon langs het dorp Ucluelet, kwamen we twee vreemd roepende mensen tegen die schreewden "Go away Mr. Bear". Net voor wij daar aankwamen hadden die een beer op hun pad aangetroffen die ze weg hebben gejaagd. We zijn voor de veiligheid maar met z'n vieren de wandeling verder afgemaakt, geen glimp van de beer meer gezien. Wel weer in de schemer overstekende beer op de weg gehad, misschien ook maar beter dat we ze alleen maar veilig in de auto tegen komen. We sluiten af met een dagje kayaken tussen de eilandjes in. Gelukkig deden we dat met een gids, als je eenmaal wat verder uit de kust bent lijken al die eilandjes op elkaar en vooral in die vage mist zou je acuut verdwalen. Het barst hier ook van de bald eagles, en natuurlijk ontelbare andere (water)vogels. Heerlijk dagje op het water gehad!
E. Aan kamperen op een nationaal park met alleen maar een kraantje met koud stromend water komt na een paar dagen vanzelf een einde, dan willen we weer een hotelkamer met bad of douche! We hebben 1 nacht in Nanaimo (100 km noordelijk van Victoria aan de oostkust van het eiland) en 1 nacht in Victoria (punt E op het kaartje) doorgebracht. Beiden mooie havenstadjes waar watervliegtuigjes af en aan vliegen, met die vliegtuigjes is downtown Vancouver minder dan een half uur en er zijn heel wat mensen die op deze manier naar hun werk commuten. Hoe leeg, ruig en onbewoond de rest van Vancouver Island ook is, in deze twee stadjes merkt men niets van deze ontberingen, er is veel luxe en chique.
F. We hebben heerlijk zacht weer gehad en vrijwel geen regen op Vancouver Island, maar je moet de weergoden niet verzoeken en er al te lang blijven, net als Nederland en Vancouver City regent het hier behoorlijk vaak. We nemen de ferry terug richting Vancouver, nu maar een tochtje van anderhalf tot 2 uur. Als afsluiting kiezen we voor Penticton in interior BC, midden in de wijn en fruit streek. Inderdaad, het is hier puffen, het kwik haalt 34 graden. Er wordt op heel wat plekken fruit verkocht in toeristische stalletjes langs de wegen, overal om je heen wijnranken of fruitbomen en overal berg/heuvelachtig. Eigenlijk heb je na vertrek vanuit Vancouver maar een erg klein vlak gebeid, 50 tot 100 km uit de kust zit je weer in de heuvels die al snel uitgroeien tot serieuze bergen en begint het niemandsland weer. Het was ca. 500 km vanaf de ferry, maar het was een volle dag rijden door de bergen heen.
Er zijn geloof ik wel zo'n 100 wijnhuizen te bezoeken in deze regio, van klein tot groot. Wij kozen voor een proeverij bij Jackson-Triggs, natuurlijk ook wat flesjes meegnomen voor thuis. Ze liggen nog te wachten op een bijzondere gelegenheid! We hebben ook nog gewandeld door al die wijnvelden heen, werd wel erg heet op de terugweg.
G. Laatste nachtje overnacht in Kelowna, waar we in mei al eerder geweest waren. De volgende avond, 2 weken en 3750 km verder, arriveerden we weer thuis in Calgary. Ons tweedehands Toyota-tje heeft zich uitermate goed gedragen. Indrukwekkende natuur, een hele mooie reis, in Sander's goede gezelschap. Top!

Om nog even te laten zien wat voor klein stukje Canada we nu in totaal bezocht hebben nog een overzichtskaartje:

Since all you Canadians know how BC looks like I do not want to translate my original vacation story for you. In short: we travelled to Prince Rupert, did the 15-hour Inside Passage ferry to Port Hardy on the north tip of Vancouver Island. Saw lots of whales on the ferry but also did an extra whalewatch tour from Port McNeill. Marvellous! Then we headded to Pacific Rim National Park, kayaked and hiked, watched the huge waves and the mysterious clouds on the beaches and shoreline. We had the occasional emergency stops for crossing bears and a moose family (cool, you don't see moose very easily in Alberta), walked into people who had just chased a bear, finsihed the hike together etc. Admired sea lions, bald eagles and the beautiful scenery everywhere. All these mountains, trees and beautiful views go on-and-on, how immense!
After Pacific Rim, Tofino and Ucluelet we stayed in Nanaimo and Victoria for some sophistication and hot showers. After one-and-a-half week we took the ferry back to Vancouver and drove to Pentiction for fruit, grapes, wineries and sun. We hiked when it was 34 degrees, pfff....! Bought some wines at Jackson-Trigs and we just relaxed for 2 days on the lake shore. After two weeks we headed back home, a trip of 3750 km, a big huuray for our little Toyota. It was a wonderful trip, beautiful nature, and Sander as excellent company!

 
Schrijf gerust een commentaartje... Feel free to add a comment...