Okotoks XC

Vorig weekend heb ik chocolade-slagroomsoesjes gemaakt voor de potluck na de Okotoks crosscountry race. Zien ze er niet heerlijk uit (foto onder)? Ik had wel een soesje verdiend na de race, ik heb echt enorm mijn best gedaan. Ik heb mijn nieuwe taktiek getest (wat meer tempo proberen te maken op vlakke en dalende stukken, rustig aan bij het omhooggaan, zelfs flink doorwandelen als het erg steil is). Taktiek werkte, dit keer ben ik niet laatst geeindigd. Nadeel is wel dat ik nu veel moeier start aan de delen die omhoog gaan, het omhoog rennen was dus wel een stuk zwaarder. Maar goed, wat omhoog gaat, gaat (bijna) altijd ook weer naar beneden, dus de beloning is er ook iedere keer weer.
Sander haaft ook een goede race gelopen, zowat twee minuten sneller dan vorig jaar. Good hoor lieffie! Het is niet te geloven maar we gaan beiden dat heuvels op en neer rennen steeds leuker vinden!
Vandaag, vrijdag, begon het vanmiddag te sneeuwen. Ik ben een uurtje gaan wandelen in de sneeuwbui, het kind in mij vind iedere sneeuwvlok nog steeds leuk! Vanavond moest ik Sander wel van het dichstbijzijnde metrostation halen omdat zijn bus niet kwam opdagen. Het leven ligt hier toch vaak plat na 1 sneeuvlok (vooral aan het begin van iedere winter), de 1 millioen dollar extra die de gemeente vorige week heeft toegevoegd aan het sneeuwruim-budget kan toch niet zorgen voor het tijdig strooien van wat zout op de doorgaande wegen. Ik zag een grote truck rondspinnen en iemand anders die een klein hellinkje al niet op kwam. Dat kleine laagje sneeuw was dus al snel platgereden tot een harde gladde ijslaag. Gelukkig haalde ik het metrostation zonder grote problemen. Maar de sneeuw zal gedurende het weekend wel weer wegsmelten, de winter wil maar niet echt komen. In de bergen heeft het al wel de hele week gesneeuwd, voor zondag zijn we dan ook van plan om te gaan skieen in Lake Louise. Er zijn ook World Cup Downhill ski wedstrijden die dag, lijkt me ook wel leuk om een keer van dichtbij te bekijken. En morgen gaan we kijken naar de Grey Cup parade in het centrum, kijken of de floats werkelijk de moeite waard zijn.


Last weekend I made "chocolade-slagroomsoesjes", chocolate covered creampuffs, for our potluck after the Okotoks crosscountry run. Don't they look great? I really deserved the whipped-cream filled pastries since I gave it my best in this race! I tested my new tactics, going a bit faster on the flat and downhill parts, and go uphill in a quiet pace (even walk briskly for the steep parts if necessary). It worked, I did not come in last anymore. The downside of this method was that I started out all the uphills more tired than in my earlier races, it's a lot harder to run uphill when you start out tired! But after (nearly) every uphill there is a downhill, that's the good part!
Sander ran a really nice race too, he ran it about two minutes faster than last year, good job honey! We both start to like running hills more and more, unbelievable but true.
Today, Friday, it started snowing in the afternoon and I walked for an hour in the snow. Th elittle kid in me still enjoys every snowflake! I had to pick up Sander from the nearest LRT station tonight because his bus didn't show up. The first couple of centimeters of snow give the biggest problems here. I saw a huge truck spinning and somebody else that did not make it up a really minor slope, in some areas the snow is already packed into a hard and very slippery icelayer. Luckily I made it tohe LRT station without big problems. I missed the October snow, but it seems that people have already forgotten that episode and all mistakes are being made again. The city has raised the snow-clearing budget with another million dollars last week, so maybe they can put salt on the roads for these minor flurries like today? Ah well, the snow will melt somewhere this weekend, winter still seems to hold back here. They say that there has been snowing in the mountains all last week, so we plan to ski in Lake Louise this coming Sunday. They also have the World Cup Downhill there this weekend, I think it will be really interesting to watch that too. Tomorrow we will go and see the Grey Cup parade downtown, floats and all.

Sint Nicolaas

Ik wil de Canadezen hier even laten kennis maken met Nederlandse cultuur. Uit de dagelijkse NOS e-mail nieuwsbrief haalde ik vanmorgen twee belangrijke Nederlandse gebeurtenissen:
1. Sinterklaas is weer aangekomen in Nederland dit weekend (over zee vanuit Madrid, Spanje). Men luistert hier altijd een beetje omgelovig naar dat verhaal met die schoorsteen en die helpers die daardoor zo zwart als roet zijn, dus daarom een link naar de foto's van de intocht waarop Sint en Piet duidelijk te zien zijn . Hier geloven kinderen natuurlijk dat de kerstman met zijn arreslee, rendieren en elfen van de Noordpool komt om cadeautjes te brengen, maar wij Nederlanders weten natuurlijk dat eigenlijk Sint Nicolaas met zijn zwarte pieten de ECHTE pakjesbrengers zijn. Stoute kinderen, via de zak van Sinterklaas je Pieten-carriere starten, hulp zijn voor die oude man (ergens rond 1400 in Mira, Turkije, geboren) en de avond voor Sint's verjaardag helpen de Pieten die oude man de cadeautjes over de daken door de schoorstenen te bezorgen bij alle kinderen die in hem geloven. Omdat Sint al oud is rijdt hij op zijn schimmel, die ook altijd per boot meekomt vanuit Spanje. Voor de duidelijkheid voor de Canadezen: Sinterklaas, Sint, Sint Nicolaas: allemaal namen voor een en dezelfde man. Ik ken trouwens twee Nederlandse kindertjes die hier in Calgary zijn komen wonen en snel in beide mannen zijn gaan geloven: tel uit je winst! Na Halloween, twee weken geleden, kwamen de kerstversieringen hier alweer te voorschijn en wordt je op TV alweer helemaal gek gemaakt wat de nieuwe modetrend, c.q. kerstkleur, in kerstversieringen dit jaar is. Dit jaar ga ik de Sintsfeer hier inbrengen door zelf taai-taai te gaan bakken en, als ze lukken, mee te nemen naar de WereldBeker schaatswedstrijden op 5 december hier in de Olympic Oval in Calgary. Ik schat dat de helft tot driekwart van alle toeschouwers die dag weer van Nederlanderse afkomst zullen zijn dus dat wordt een echt Hollandse dag met taai-taai, oranje shirts en schaatsen.
2. En dat schaatsen brengt me bij het tweede belangrijke Nederlandse nieuwsfeit: Mariannne Timmer gaat de olympische spelen missen omdat ze haar hielbeen op drie plaatsen gebroken heeft bij een val in de WereldBeker wedsstrijd in Heerenveen afgelopen vrijdag. Ze heeft in Nagano en in Turijn al olympische medialles op de 1000m gehaald maar na deze spelen zou ze gaan ophouden met professioneel schaatsen. Zo enorm sneu, zo hard trainen en dan de spelen moeten missen. En dat terwijl ze weer zo goed leek te rijden. Zoals men hier helemaal uit de bol gaat van de Grey Cup in Canadian Football en van elke wedstrijd van de Flames, zo kijkt men in Nederland naar het schaatsen (en voetballen). Die Grey Cup finale is over twee weken hier in Calgary, de super-football-finale tussen de winnaars van de west en oost divisie, de dag ervoor is er een grote parade in de stad die Sander en ik willen gaan bekijken. We zullen je er weer alles over laten weten tegen die tijd!

Het filmpje van de intocht, short movie of the arrival of Sint and Piet in the Netherlands (in Schiedam, little town next to Rotterdam):


I want to teach you Canadians some stuff about Dutch culture today. I took two "really important" topics out of the dutch NOS e-mail newsletter I receive everyday.
1. Sinterklaas arrived again in the Netherlands this weekend (by boat form Madrid, Spain). Because you always have that weird look on your face when I try to explain about him and his black helpers, zwarte Piet (black Peter) I included a link so you can see for yourself what Sint and Piet look like . Here in Canada kids believe that Santa Claus comes form the North Pole with his reindeer and sleds to bring them presents but we Dutch people know that the REAL bringers of all that joy are Sint Nicolaas and zwarte Piet. The good old guy celebrates his birthday on December 6th and on the night before his birthday the Sint brings presents, delivered through the chimneys of the houses, to all Dutch people who believe in him. Since the men is already really old (born in Myra in Turkey in 1400 something) he can not do it all by himself but has his Piets to do all the difficult climbing up and down the roofs and chimneys. Going through the chimneys they got that black skin, you know! In fact, once these Piets were perfect normal white Dutch children who were very naughty, put in an old jute potato bag, shipped to Spain and were trained all summer to help deliver presents next winter. So that's what happens when you are not a good kid: instead of getting presents you get shipped, work as a black Piet and will never see your parents again! And because the Sint is pretty old he rides the roofs on his white horse, also shipped with them from Spain. To be clear for you Canadians: Sinterklaas, Sint, Sint Nicolaas, all different names for the same guy! And you know, I do know two Dutch kids that came to live in Calgary two years ago and quickly started to believe in both Sint Nicolaas and Santa Claus: bingo, double yammie if you understand what I mean!
After Halloween, two weeks ago, the Christmas decorations started apeearing here again. On TV shows they are already telling you what Christmass colours are incan think of. This year I am going to add the Sint Nicolaas atmosphere here bij trying to bake my own taai-taai (a soft cookie-candy thing) and take them to the WorldCup ice speedskating races in the Olympic Oval in Calgary Decembenr 5th. I guess that half to 75% of the spectators that weekend will be of Dutch origin so we will have a Dutch day with speed skating, Sint Nicolaas, taai-taai and lots of people dressing up in orange.
2. And speedskating brings me to my second important Dutch news topic: Mariannne Timmer will miss the Vancouver Olympics because she broke three bones in her foot falling during the Heerenveen World Cup 500m race last friday. She was an Olympic medallist in Nagano and Turino on the 1000m and after Vancouver she would quit professional speedskating. It is so sad that after all that hard trainig she will miss the games, and she was performing so well this season! Here people are really fanatic about the the Grey Cup or Flames games, equally or even more fanatic are Dutch people about Speedskating (and soccer). The Grey Cup final will be held in Calgary in two weeks, a kind of super-football-finale between the winners of the west en east division/league, the day before the game there is a big parade downtown which Sander and me plan to go and see. We'll keep you posted!

Time flied after our vacation has ended. De tijd is voorbij gevlogen sinds onze vakantie ten einde is.

September liet zich in Calgary ook weer van haar beste kant zien, het werd een paar dagen rond en boven de 30 graden hier. Met zo'n nazomer konden we nog heerlijk wandelen en hardlopen, alvast trainen voor het komende cross-country hardloop seizoen. De eerste wedstrijd was 3 oktober, de River Park Classic in Sandy Beach aan de Elbow river. Je hoort daarbij tweemaal door de Elbow rivier naar de overkant te rennen, dat maakt zo'n race wel bijzonder en ieder jaar zijn er weer extra veel deelnemers voor deze wedstrijd. Dit jaar hoefde ik, Liesbeth, niet als vrijwillger meer aan de kant te staan om renners de juiste weg te wijzen, mijn achilles, kuiten en conditie zijn nu goed genoeg om echt mee te doen. Heerlijk! Ik deed gelijk de langere afstand, anders had ik maar 1 keer een berg op hoeven rennen, nu zo'n 3 maal. Ik eindigde gelukkig niet als laatste, de eer was ook nog gered! Sander deed het zoals vanouds weer hartstikke goed. Hij was die dag lekker vroeg begonnen: om 5 uur op, om 6 uur opgehaald en om 7 uur aan de start van de Harvest Half Marathon in Fish Creeck Park in Zuid-Calgary. Hij heeft weer ergens net boven de 1h en 40 minuten gelopen, een PR zat er dit keer niet in. Daarna snel met nog wat andere over-aktievelingen naar de start van de cross-country wedstrijd, dat moet je er voor doen om de perfect-attendance trofee te behalen aan het einde van het seizoen! Hij heeft rustig de 8 km gelopen met die halve marathon in de benen, maar hij zei er niet echt veel last van te hebben gehad. Alles bij elkaar had hij zo'n 29 km gelopen die dag, een afstand die hij nog nooit eerder op 1 dag gerend had. Na de westrijd natuurlijk soep en een desert tafel en toen lekker rusten en relaxen thuis.
Zondagochtend, 4 oktober, maakten we ons op voor een kalme dag na al dat geren van zaterdag, Liesbeth wilde alleen nog wat winkelen 's middags. Maar om half tien ging de telefoon en vertelde mijn, Liesbeth's, moeder dat haar vader naar het ziekenhuis was gebracht. Hij was ingestort en bewusteloos geraakt. In het ziekenhuis bleek al snel dat hij geen schade had geleden, dit keer geen TIA of beroerte. Maar goed, zo'n telefoontje is altijd schrikken natuurlijk. Wat is wijsheid? Is de situatie stabiel, gaat hij snel nog iets erachteraan krijgen, kan ma zich in haar eentje redden? De beslissing was snel gemaakt: Liesbeth belde KLM, vervroegde de heenreis van haar al gekochte ticket voor half oktober en begon de koffer te pakken. Op zich kon dat allemaal heel relaxed, om 10 uur was de vlucht geregeld en om 6 uur 's avonds vertrok het vliegtuig pas. Op die manier zou ma maar 1 nacht alleen in huis zijn, de volgende ochtend om 11 uur ben ik op Schiphol aangekomen. Het was voor ons allemaal een rustig idee dat ik er zo snel weer zou zijn. Mijn ouders hebben ook nooit echt geloofd dat ik er zo snel zou zijn als er iets aan de hand zou zijn, het bewijs daarvoor is nu geleverd. Maar Sander bleef natuurlijk achter in Calgary, en toen ik weg ging had ik nog geen flauw benul hoelang ik weg zou gaan blijven. Eenmaal thuis ging het pa inderdaad best goed, hij krijgt echter elke keer weer wel een mentale tik dat zijn lichaam het zo plotseling laat afweten. Er zijn wat hartritmestoornissen gevonden, hij krijgt er een betablokker voor en na 4 dagen stuurden ze hem weer naar huis toe. Een echte oorzaak voor het instorten heeft men niet echt gevonden, en ook neurologisch heeft men dit keer geen afwijkingen gezien. Tja, hij wordt immers ook 83 in januari, alles begint toch wat minder te werken. Eenmaal thuis belde hij de eerste ochtend gelijk de fysiotherapeut weer op, in het ziekenhuis hadden ze weer benadrukt "goed oefenen en blijven bewegen". Na 4 dagen veel in bed liggen is hij weer langzaamaan steeds verder gaan wandelen, hij begon met een rondje om ons blok heen en na een week was het toch weer uitgebreid tot heen en weer naar het winkelcentrum de Burcht. Niet slecht, hij heeft een ijzeren wil! Hij vertrouwde zichzelf in het begin nog zeker niet, het was toen ook goed dat ik er was om de helpende hand te bieden en te zorgen dat hij zich niet gedwongen voelde toch zelf naar de bank te gaan of boodschappen te doen. Teveel activiteit zag hij zeker niet zitten. Maar na een week of drie was toch wel weer in zijn oude doen, maar het was toen jammer om te vertrekken met ma's verjaardag in het vooruitschiet. Ik ben daarom in Breda gebleven tot na ma's verjaardag, op de oorspronkelijke terugreis datum van mijn ticket. Op 2 dagen na dus 4 weken, een lange tijd om bij je ouders in huis te bivakeren. Maar ik heb mijn tijd nuttig gebruikt en naast koken en boodschappen doen ook de tijd gehad om wat schilder- en repareerklusjes rondom het huis op te knappen. Ik heb ook een nieuwe draadloze router geinstalleerd, sinds eind augustus was er geen internetverbinding met pa en ma meer te krijgen. De router bleek totaal kaduuk te zijn, waarschijnlijk bliksem inslag. Ik was best trots dat het me gelukt was het systeem van adsl-modem, draadloze router en bridge weer aan de praat te krijgen, dankzij de hotline met Sander. Leuk om het nu ook geleerd te hebben. Naast al dat geknutsel natuurlijk ook nog wat bezoekjes aan familie en vrienden gebracht, veel gewandeld en hardgelopen in het Mastbos, heel goed voor de afwisseling. Twee dagen voor ik terugvloog hebben we de 83ste verjaardag van mijn moeder gevierd, de kamer zat weer gezellig vol. Het is maar goed dat er tegenwoordig geen bezoek meer 's avonds komt, de middag is al vermoeiend genoeg voor pa en ma. Vermoeiend of niet, ze genieten wel volop van al die aandacht!
30 oktober ben ik weer teruggekomen in Calgary, Sander stond me al ongeduldig op het vliegveld op te wachten. En ik was natuurlijk net zo ongeduldig, alhoewel we elkaar zo ongeveer dagelijks gehoord en/of gezien (Skype) hebben. Het is heerlijk om weer terug in ons eigen huis te zijn, heb ik wel gemist. Ik ben gelijk weer volop aan het hardlopen gegaan, de sneeuw is weer verdwenen gelukkig en alles is goed begaanbaar. Ook weer gezwommen, heerlijk.
Nu is het wachten op de echte winter. Alles wijst erop dat die er nu weer snel aankomt: Morgen gaat de skihelling in Lake Louise alweer open, er ligt al een laagje ijs op het water dat niet al te hard stroomt, woensdagavond naar de orientatie avond geweest op Canada Olympic park (waar ik weer vrijwilligerswerk op de skihelling ga doen). Als het 's avonds vriest hier loop ik alweer enorm te bibberen, we moeten nog even wennen aan de komende kou!

September was a beautiful month again with days with temperatures above 30 degrees Celsius. In this gorgeous Indian summer we were able to hike and run, already training for our upcoming XC run season. We had our first race October 3th, the River Park Classic in Sandy Beach on the Elbow river. The race contains two Elbow river crossings, making it very special and popular. I think there are more contestants each year. This year I, Liesbeth, did not have to volunteer and watch but my achilles, calves and shape were good enough to participate as well, great feeling! I immediately did the longer distance because the short run contained only one uphill trail, the longer one three. And luckily I did not even finish last! Sander, as always, did very well. He had a nice early start that day: got up somewhere around 5, he was pciked up by 6 am and was at the start of the Harvest Half Marathon at 7 in Fish Creeck Park in South-Calgary. He finished somewhere above 1h ann 40 minutes, no PR this time. After that he quicly got into the car with some other over-achievers to Sandy Beach to run the XC race. That is necessary if you do want to urn your trophee for perfect attendance at the end of the season. He took it easy on the 8k XC with that half maraton in his legs, it didn't really bother him. All together he ran 29 km that day, the longest distance he has ever ran in one day. Off course we went to the after race soup and dessert social and relaxed the rest of the day at home.
Sunday morning, October 4th, we planned a relaxed day after all our Saturday running, the only activity planned was some afternoon shopping by Liesbeth. But at 9.30 am Liesbeth's mom telephoned to say her dad had collapsed, fainted and was brought into hospital. In the hospital it turned out that there was no damage being done, it had not been a stroke or TIA, but a phonecall like that always scares you off course. What to do, is the situation stabile, is there a change of more (serious) things to happen, can mom cope on herself? Within a couple of minutes the decision was made: Liesbeth would fly to the Netherlands, within half an hour she changed her October 18th ticket for a ticket for that evening. Plenty of time to pack my suitcase, the plane would leave at 6 pm. This way her mom would be alone for only one night, that was a comforting thought for all of us. My parents never really believed that I would be home so quickly in case of trouble, so maybe it is good they got that prove now. But of course Sander stayed behind in Calgary, although at that time we both had no idea how long I would be gone. Meanwhile dad was doing allright but every time something like this happens it mentally knocks him off balance that his body is failing him so unexpectedly. They have diagnosed some disturbances in his hearth rythm, so with a beta-blocker as an extra medicine they send him home afetr 4 days. The first morning back home from the hospital he immediately called his physio to pick up his treatment there, he has to try to be as active as possible and keep moving to stay fit. The hospital days spend in bed had made him stiff and easily out of breath and he only walked around our block of townhouses the first days. But he practiced a lot and after a week he was able to walk to the neighboorhoud shopping center again. Not bad, he has an iron will power!! In that way he had to build up trust again in his own abilities. It was good that I was around to help out, not making him feel forced to go out for banking, grocery shopping etc. After three weeks he was functioning OK again but by that time it was nearly my mom's birthday and it would have been a shame to leave just before that. So that's why I stayed for almost 4 weeks, and came back on the original return date on my ticket, October 30th. A long time to stay over at your arents place! But I have made mnyself useful by doing the usual cooking and grocery shopping, as well as doing some painting and handyman chores araound the house. In addition, I installed a new router since ther was no internet conenction since the end of august, apparently lightning has killed the router. I was pretty proud getting the adsl modem, wireless router and bridge back to work, thanks to a hotline with Sander. Good to be able to do that myself! Apart from all these chores I visited family and friends, walked a lot and ran to get my exercise. Running was going very easily at sea level, it felt almost effortless!
Two days before my return flight we celebrated my mom's 83th birthday. The house was filled with people all afternoon, as usual.It is good that nowadays we do not have birthday guests in the evening anymore, that would have been way to tiring for them. But although it weares them out, they enjoy all that attention a lot!
Friday October 30th I arrived in Calgary again, Sander was already waiting for me impatiently at the airport. And of course I was just as impatient, akthough we did speak and/or saw (Skype) each other nearly every day. It is so good to be back together in our house, I really missed that. I immediately started running and swimming again, luckily the snow has disappeared again (for now) and all pathsways are accessible. Now we are waiting for the real winter to kick in. It's coming soon since this weekend November 7th the slopes at Lake Louise ski area open up again, there is a thin layer of ice on the water outside already, I already went to orientation evening at Canada Olympic park (for the ski volunteering)). When it freezes in the evening/night and I have to go outside I am already cold and shivering, we still have to get used to the chenging season and upcoming winter weather!

September vacation in British Columbia.

Het lijkt al erg lang geleden voor ons maar toch willen we nog wat schrijven over onze vakantie in september. We hebben een auto-kampeer-motel rondreis gemaakt door de provincie British Columbia, westelijk van Calgary. Om een indruk te geven, hier is een klein kaartje met onze route:
A. Vertrek vanuit Calgary in de schemer, jammergenoeg niet zoveel dieren op de weg als we gehoopt hadden op dit tijdstip van de dag.
B. 2-daagse reis naar Prince Rupert met overnachting in VanderHoof. Prince Rupert ligt net ten zuiden van het uiterste puntje van Alaska. Als ik beter op de kaart had gekeken vantevoren had ik wel gewoon naar Alaska willen rijden. Gelukkig voor Sander, alhowel hij niet meer terugschrikt voor aardig wat autokilometers is hij niet zo'n kilometervreter als ik. Op de tweede dag onderweg flink geremd voor een onverstekende zwarte beer en een familie moose (Am. eland, wel 3 stuks tegelijk). En het is echt waar: al die bergen en al dat groen houdt maar niet op, het gaat gewoon 1500 km lang door! We hadden aan de kust daar nog een dagje over voordat we met de ferry verder zouden gaan, toen hebben we het coastal rain forest bekeken waarbij we nogal onder de indruk waren van de grootte van de skunk cabbage, een soort varen.
C. Boottocht naar Port Hardy: Inschepen voor de ferry in het donker om ons 15 uur lang ddor de Inside Passage te laten vervoeren, een vrij smalle maar wel diepe doorgang langs de westkust van BC tussen de onnomelijke hoeveelheid eilandjes door. Deze plekken zijn ook alleen maar over water te bereiken, wegen zijn erg schaars in dit gebied. Het enige wat er loopt zijn logging roads, zand- of gravelpaden voor de enorme houttrucks. Duidelijk te zien dat de "bosbouw" (bosontginning!!) DE bron van inkomsten is in het grootste gedeelte van BC. Op de boot zien we heel regelmatig walvissen, te herkennen aan het spuitende water. Daar kan je echter geen genoeg van krijgen dus we besteden nog een paar dagen aan de noord-oostkust van Vancouver Island in Port McNeill en doen een walvisexcursie op een veel kleinere boot. De walvissen zwemmen pal achter en naast de boot, echt fantastisch! Ook veel zeeleeuwen gespot, groepen van zo'n honderd beesten bij elkaar.
D. We gaan naar het Pacific Rim National Park dat tussen de dorpjes Tofino en Ucluelet in ligt. We hebben het allerlaatste plekje op de nationaal park camping, een zogenaamde walk-in site. Dat betekent dat de auto ca. 1 km verderop op de parkeerplaats staat. Op zich niet zo erg maar je moet wel voro en na iedere maaltijd al je eetwaren en kookspullen heen en weer sjouwen. Vanwege de dieren is dat spul ten strengste verboden in of rondom je tent. De omgeving daar is zeker spectaculair: vrijwel altijd hangt er een mysterieuze mist boven zee en de kuststrook, wolkvorming natuurlijk. Het geeft in ieder geval een bijzondere sfeer als je branding surfers in een vage mist bezig ziet en je bij een strandwandeling je helemaal alleen en verlaten waant in die mist. Mooie hoge indrukwekkende golven, maar ja het is immers de grote pacific ocean (stille oceaan, meen ik?). Op een van onze kustwandelingen, eigenlijk gewoon langs het dorp Ucluelet, kwamen we twee vreemd roepende mensen tegen die schreewden "Go away Mr. Bear". Net voor wij daar aankwamen hadden die een beer op hun pad aangetroffen die ze weg hebben gejaagd. We zijn voor de veiligheid maar met z'n vieren de wandeling verder afgemaakt, geen glimp van de beer meer gezien. Wel weer in de schemer overstekende beer op de weg gehad, misschien ook maar beter dat we ze alleen maar veilig in de auto tegen komen. We sluiten af met een dagje kayaken tussen de eilandjes in. Gelukkig deden we dat met een gids, als je eenmaal wat verder uit de kust bent lijken al die eilandjes op elkaar en vooral in die vage mist zou je acuut verdwalen. Het barst hier ook van de bald eagles, en natuurlijk ontelbare andere (water)vogels. Heerlijk dagje op het water gehad!
E. Aan kamperen op een nationaal park met alleen maar een kraantje met koud stromend water komt na een paar dagen vanzelf een einde, dan willen we weer een hotelkamer met bad of douche! We hebben 1 nacht in Nanaimo (100 km noordelijk van Victoria aan de oostkust van het eiland) en 1 nacht in Victoria (punt E op het kaartje) doorgebracht. Beiden mooie havenstadjes waar watervliegtuigjes af en aan vliegen, met die vliegtuigjes is downtown Vancouver minder dan een half uur en er zijn heel wat mensen die op deze manier naar hun werk commuten. Hoe leeg, ruig en onbewoond de rest van Vancouver Island ook is, in deze twee stadjes merkt men niets van deze ontberingen, er is veel luxe en chique.
F. We hebben heerlijk zacht weer gehad en vrijwel geen regen op Vancouver Island, maar je moet de weergoden niet verzoeken en er al te lang blijven, net als Nederland en Vancouver City regent het hier behoorlijk vaak. We nemen de ferry terug richting Vancouver, nu maar een tochtje van anderhalf tot 2 uur. Als afsluiting kiezen we voor Penticton in interior BC, midden in de wijn en fruit streek. Inderdaad, het is hier puffen, het kwik haalt 34 graden. Er wordt op heel wat plekken fruit verkocht in toeristische stalletjes langs de wegen, overal om je heen wijnranken of fruitbomen en overal berg/heuvelachtig. Eigenlijk heb je na vertrek vanuit Vancouver maar een erg klein vlak gebeid, 50 tot 100 km uit de kust zit je weer in de heuvels die al snel uitgroeien tot serieuze bergen en begint het niemandsland weer. Het was ca. 500 km vanaf de ferry, maar het was een volle dag rijden door de bergen heen.
Er zijn geloof ik wel zo'n 100 wijnhuizen te bezoeken in deze regio, van klein tot groot. Wij kozen voor een proeverij bij Jackson-Triggs, natuurlijk ook wat flesjes meegnomen voor thuis. Ze liggen nog te wachten op een bijzondere gelegenheid! We hebben ook nog gewandeld door al die wijnvelden heen, werd wel erg heet op de terugweg.
G. Laatste nachtje overnacht in Kelowna, waar we in mei al eerder geweest waren. De volgende avond, 2 weken en 3750 km verder, arriveerden we weer thuis in Calgary. Ons tweedehands Toyota-tje heeft zich uitermate goed gedragen. Indrukwekkende natuur, een hele mooie reis, in Sander's goede gezelschap. Top!

Om nog even te laten zien wat voor klein stukje Canada we nu in totaal bezocht hebben nog een overzichtskaartje:

Since all you Canadians know how BC looks like I do not want to translate my original vacation story for you. In short: we travelled to Prince Rupert, did the 15-hour Inside Passage ferry to Port Hardy on the north tip of Vancouver Island. Saw lots of whales on the ferry but also did an extra whalewatch tour from Port McNeill. Marvellous! Then we headded to Pacific Rim National Park, kayaked and hiked, watched the huge waves and the mysterious clouds on the beaches and shoreline. We had the occasional emergency stops for crossing bears and a moose family (cool, you don't see moose very easily in Alberta), walked into people who had just chased a bear, finsihed the hike together etc. Admired sea lions, bald eagles and the beautiful scenery everywhere. All these mountains, trees and beautiful views go on-and-on, how immense!
After Pacific Rim, Tofino and Ucluelet we stayed in Nanaimo and Victoria for some sophistication and hot showers. After one-and-a-half week we took the ferry back to Vancouver and drove to Pentiction for fruit, grapes, wineries and sun. We hiked when it was 34 degrees, pfff....! Bought some wines at Jackson-Trigs and we just relaxed for 2 days on the lake shore. After two weeks we headed back home, a trip of 3750 km, a big huuray for our little Toyota. It was a wonderful trip, beautiful nature, and Sander as excellent company!

5 - 7 september - Western Canada trip. West-Canada reis.

We zijn in september 2 weken hier in Canada op vakantie geweest. We vertrokken 5 september in alle vroegte nog in het donker (nog voor 6 uur). De eerste 400 km waren zbekende weg, zogezegd "thuisterrein", namelijk door de nationale parken naar Jasper. Hoe verder je van Calgary af rijdt, hoe rustiger het op de weg wordt. Het was toch nog vrij druk zo op de vroege morgen aangezien het een lang weekend (labour day) was, veel drukker dan we hadden gedacht. Er sprongen dan ook geen herten, elanden of beren voor ons op de weg, wat wel een beetje jammer was. We zijn toch niet voor niets zo vroeg uit bed gekomen? Nou, we moesten vooral vroeg op pad omdat we toch zeker zo'n 800 km ver wilden uitkomen, zodat we ver van de grote steden Edmonton en Calgary zouden zijn en geen last zouden hebben van de weekend-toeristen bij het vinden van een motelkamertje 's avonds. Ons plan was om in twee dagen naar Prince Rupert te rijden, dat is zo'n 1500 km van Calgary vandaan aan zowat de meest noordelijke kust van West-Canada. Het ligt net onder Alaska. Van oudsher is die hele kust vissersgebied, vooral van de first nations (in Nederland noemen wij dat indianen, maar dat is niet politiek correct hier!). Maar goed, nog even terug naar onze heenreis. We schoten heerlijk op, lekker weer en ergens na 900 km hebben we een motelkamertje gevonden in het dorp VanderHoof (vast ooit door Nederlanders opgericht). En we hebben onderweg gezien dat het echt waar is: hoe ver je ook door blijft rijden, het bos en de bergen blijven doorgaan, er komt geen einde aan! Van Jasper naar VanderHoof was het uitermate rustig op de weg, het meest gevaarlijke was een remactie voor een overstekende beer.
De volgende dag, zondagochtend, maakten we kennis met een zeer gebruikelijk verschijnsel aan de Westkust: laag hangende bewolking, we reden dus de eerste paar uur veelal door de mist/wolken. Het maakt het landschap uiterst mysterieus, net zo`n beetje als in de Schotse Highlands. Ik heb een echte noodstop moeten maken voor een moose-familie, eerst ma en toen twee van haar kinderen staken vrij kort voor de auto over. Effe schrikken, de meeste dieren zijn toch wat schrikachtiger en steken niet meer over bij dichtbijzijnd geluid. Ma moet een beetje doof geweest zijn of erg onverschrokken. Ik was ondertussen behoorlijk geschrokken en heb de hele vakantie niet meer ontspannen rondkijkend rondgereden, de ogen bleven een stuk beter op de weg gericht dan voorheen! Maar het was wel mooi om die moose familie van dichtbij te bekijken! Na dit voorval is er meer tegen het einde van de vakantie nog 1 keer een beer op veilige afstand overgestoken, we hebben niet meer zo heel hard meer hoeven remmen voor dieren.
In Prince Rupert hebben we voor de eerste nacht een camping gezocht aangezien het zo`n lekker weer was. Prima plaats om fish and chips te eten!

Weekend at home. Weekendje thuis.

We blijven af en toe ook nog wel eens gewoon een weekendje thuis, zoals afgelopen weekend. We hebben de deelnemers aan de Moose Mountain Trail race (West-Bragg Creek) aangemoedigd zaterdag, die 16, 29 of 42 km over de vaak steile paden renden. Het was een prima gelegenheid om gewoon rustig van de zon te genieten, zelf nog zo`n anderhalf uur rond te wandelen daar en een relaxte ochtend te hebben. De organisator Jen hadden we anderhalve week geleden leren kennen tijdens een orienteering avond. Wat dat is? Met een gedetailleerde kaart zoek je in een zo kort mogelijke tijd verschillende vlaggen en doe je zo een aantal parkoersen van een paar km, rennend of wandelend, al naar gelang je prestatiedwang, conditie of luiheid. Verder ontmoeten we er ook Karen en Jason, beiden uit onze hardloopgroep.
Zondagmorgen stond de wekker alweer vroeg, en ben ik een uur gaan hardlopen naar de Bow river en heb daar nog meegeholpen bekertjes water uit te delen tijdens weer een andere race. Die race werd door onze hardloopclub georganiseerd, als je dan niet meeloopt ben je wel een beetje moreel verplicht als vrijwilliger mee te helpen. Daarna ben ik ook nog naar huis huis teruggewandeld, dus vandaag heb ik een goede training achter de rug. Sander heeft vanmiddag toen het lekker heet was ook een lange run gedaan met Jason, zodat we vanavond beiden een beetje op apengapen liggen.

We beginnen ons al mentaal voor te bereiden op onze vakantie die volgende week begint. We gaan naar Prince Rupert, de noordwest kust van Canada, rijden en nemen daar de inside-passage ferry naar het noorden van Vancouver Island. We hebben dan ongeveer een week om daar te genieten van de natuur, bijvoorbeeld van de grijze walvissen en orca`s en komen via Vancouver en het wijngebied in het midden van British Columbia weer terug naar huis. We verheugen ons er op. We kamperen maar nemen ook motelletjes onderweg. Ik heb al 2 folie `dekens` aangeschaft voor als het kouder is `s nachts dan het ons lief is. Neemt wat minder ruimte in dan extra dekens, zo proberen we de bagage een beetje in te perken.
En alsof dat nog allemaal niet genoeg is heb ik vandaag ook alweer mijn volgende bezoek aan Nederland geboekt, 18 oktober. Leve de KLM, nu eindelijk ook buiten de zomerperiode een rechtstreekse vlucht naar Amsterdam!


Some weekends we do stay home, although our blog makes you think we only travel over here. We cheered on the Moose Mountain Trail racers (West-Bragg Creek) yesterday (Saturday) morning, doing 16, 29 or 42 km in the (steep) hills. It was a perfect opportunity to enjoy the morning sun, relax and combine it with a 90 minute walk in the woods. We even met a couple of people we know over there. It appeared that we had met the organiser of the race, Jen, about two weeks ago on an evening of orienteering. Orienteering is running or walking around with a very detailed map and finding flags marked on the map as quick as you can. Your speed totally depends on your fitness level, lasyness or how competetive you are. Apart from Jen we also met Karen and Jason over there, both belonging to our running group.
Sunday morning the alram went of early again and I went for a run to the Bow river. There I helped out handing out water to racewrs from yet another race. This race was organised by our running group so when you do not run it the least you can do it is volunteer. After that I walked most of the way back home, so I had a good training today. Sander also went out for a run this afternoon in the heat, he did a long run with Jason.So both of us are a bit worn out tonight.

We are mentally preparing us now for our trip to BC next week: Prince Rupert, Inside passage ferry, one week on Vancouver Island and back through interior BC visiting the wine area around Kelowna. I look forward to seeing grey whales and orcas again. We will combine camping with some motel rooms. As a preparation I bought two foil safety blankets for more warmth on cold nights, saving us the space of extra blankets. I hope that will work and that the cold will not force us out of our tent into hotels. Evenings are gettingh pretty chilly already around here, but BC might be better.
And today I also booked my next flight to visit my parents again for october 18th. A big hooray for KLM, this is my first direct flight to Amsterdam outside the summer holiday season.

Lake Louise

Het weekend begon goed: we gingen naar de bruiloft van Benjamin en Dinara(twee Shell collega's, Sander werkt al een paar jaar nauw samen met Ben). Hij is Engels, zij is uit Kazachstan, het was een zeer internationaal gezelschap waarin alles vertaald werd in Engels en Russisch. Op iedere tafel wijn en wodka, het was de bedoeling dat er flink geproost en getoast zou worden. Na het diner werd er nog gedanst: au, dat voel je erg goed als je in je nette schoenen geen steunzooltjes draagt. Het was gezellig, en leuke bijkomstigheid is dat je op zo'n dag ook altijd weer extra terugdenkt aan hoe leuk je eigen trouwdag was. Ik zag het om me heen bij vele getrouwde stellen, het maakt goede nostalgische gevoelens in je los.
We hebben voorzichtig aan gedaan met de wodka shots want we wilden er zaterdagochtend op tijd al weer op uit. Dit keer naar de (tenten)camping in Lake Louise. Het was echt overal behoorlijk druk (relatief hoor, Canadees druk is lang niet zo druk als druk in Nederland). De camping heeft een elektrische omheining, stevig schrikdraad zal ik maar zeggen, om de beren weg te houden. Dan vraag ik me af: als ze zo hard kunnen rennen, goed in bomen kunnen klimmen, dan kunnen ze ook wel over zo'n rooster of omheining springen. Zou het nou echt allemaal zo enorm verschil maken? Een goede grizzly gaat schijnbaar gewoon overal doorheen, omheining, prikkeldraad, gewoon dwars er door heen. Maar de gewone zwarte beren zijn wat minder sterk en groot, daar zal het wel meer voor bedoeld zijn neem ik aan.
We hebben 13 km gewandeld op zaterdag, plain of six glaciers gedaan. De wandeling gaat eerst 2 km vlak langs de oever van het beroemde groenig gekleurde meer, daarna wat klimmen, niet al te zwaar, ik vond de wandeling mooi. Wel druk, het is echt midden in het vakantieseizoen. Half Calgary is gaan wandelen vorig weekend volgens ons. De parkeerplaats, die echt enorm groot is, was al overvol toen we er aankwamen, we moesten terugrijden om langs de weg te parkeren. Op de foto met uitzicht over het meer is ook goed de eerste berg van het skigebied van Lake Louise te zien.
Op zondag hebben we Yoho Valley Road gereden, naar de Takakaw watervallen. Ook daar nog even een korte wandeling gemaakt langs de rivier en mijn voetjes in de ijskoude rivier gehangen. Prachtige vallei, de 13 km over de weg er naar toe is alleen al de moeite waard. Ook een erg leuke walk-in camping tegenover de watervallen (je hoeft je spullen max. 500m naar de camping te dragen, dat walk-in is dus wel ene beetje overdreven).




Our weekend started very well: we attended the wedding of Benjamin and Dinara(two Shell collegues, Sander works with Ben). He is English, she is from Kazachstan, a very nternational mix with everything translated in English as well as Kazach/Russian(?). There was wine and wodka on all the tables, it was clear that we were supposed to drink and toast a lot. Dinner was followed by dancing, auch...., that hurts in your dress shoes in which orthotics don't fit. It was a very nice party and as a bonus it makes you think extra about your own wedding day with all the nice memories again. I noticed more couples reliving these nostalgic and romantic feelings!
We took it easy on the wodka shots since we had plans to leave early saturday for a Lake Louise camping trip. It appeared that half Calgary had made plans for being in the mountains, it was remarkably busy (all relative, Canadian busy is not all comparable to Dutch busy). The Lake Louise tent campground has an electric fence and an electric texas gate to keep out wildlife (bears). If bears can run fast, can climb into trees very well, can't they junp a fence or texas gate, it doesn't look all that usefull to me?? And grizzly's can walk right through fencing, they are very strong. Oh well, it might scare away the more common black bears.
Saturday we hiked 13 km, plain of six glaciers. I liked the path along the lake for the first 2 km, after that the climb is moderate. It is a well known trail, it was pretty busy. The huge parking lot was already full when we arrived, we parked somewhere 1 km down the entrance road! The lake view pciture also clearly shows the Lake Louise skiing area.
Sunday we drove the 13 km Yoho Valley Road to the Takakaw falls. It is a beautiful valley, we did a short 5 km hike along the river valley. Perfect place to cool my feet! The walk-in camp site across the falls looked perfect (max 500 m walk from your car to the camp site, walk-in is a bit exagerated).

Highwood pass - Ptarmigan circque

Afgelopen zondag een prachtige wandeling gemaakt helemaal in het zuiden van Kananaskis Country aan de Highwood pass. De eerste 20 minuten behoorlijk steil omhoog en daarna door de bloemenweiden naar de moraine van een gletscher, en lunch bovenin. Half augustus bloeiden daar bijvoorbeeld de vergeet-me0nietjes, de natuur is maanden achter hier. De plaatjes spreken voor zichzelf.



Last Sunday we hiked Ptarmigan Cirque on the Highwood pass in the south of Kananaskis Country. A steep 20 minute start and after that a beautiful scenery in the meadows full with flowers. Forget-me-nots half august, nature is a bit behind he. It ended on the moraine of a gletscher where we had lunch. The pictures tell the story.

Heritage day weekend

De lange weekends begin juli en augustus zijn hier de echte vakantieweken voor de meeste Canadezen. Kamperen is dan populair en daarom is het zo vanaf donderdag voor t/m zaterdag in het lange weekend heel lastig om zonder reservering aan een kampeerplek te komen. Voor de meesteleuke kleine campings kan je bovendien niet reserveren en moet je al op woensdag aan de poort staan om een "first come. first serve" plekje te krijgen. Daarom hadden we besloten alleen de zondag en maandag te gaan kamperen, vreemd genoeg vertrekken er al wel weer veel mensen op zondagochtend.
Bovendien was er zaterdag een open dag van een aantal biologische boeren in Innisfail , pakweg een uur noordelijk van Calgary. We hebben aardbeien, frambozen, alle mogelijke kolen en bonen/erwten/peulen, wortels, asperges, dille, koolrabi etc etc etc etc geproefd, geroken en gezien. Allemaal vrij kleinschalig en ze moeten hier heel wat doen om genoeg water bij al dat gewas te krijgen. Een leuke dag gehad, met een oranjige bloemkool thuisgekomen en weer een ander stukje Canada kunnen bekijken.
Zondagmorgen dan alle kampeerspullen in de auto gestouwd en 2 uur gereden naar snelweg 3, helemaal in het zuiden van Alberta. We vonden een prachtige kampeerplek op de provincial camping Lundbeck falls. We hebben die middag de Crowsnest Pass gereden en een mooie wandeling gemaakt. We moesten daarvoor zo ongeveer 10 km de onverharde Adanac road volgen voor we de wandeling naar een oude steenkolen groeve konden starten. Prachtige weg trouwnes, zonder wandeling was de weg alleen ook al de moeite waard geweest. Deze hele streek is vroeger heel belangrijk geweest voor de winning van steenkolen, dat tot net onder de bodem gevonden werd. Op sommige plekken dus zelfs vanuit een open groeve.
Zondag hebben we de Frank slide bekeken, het dorpje Frank is in 1903 gedeeltelijk bedolven onder een lawine van stenen. De indianen noemden deze berg altijd al "de berg die beweegt" en weigerden altijd al om aan de voet van deze berg hun kamp op te slaan, maar aangezien de mensen in de mijn daar goed geld verdienden woonde men toch aan de voet van de berg. Nu meer dan honderd jaar later ligt er weer een nieuwe spoorlijn en weg maar verder rij je gewoon nog door die aardverschuiving heen met zo ver je kan kijken om je heen alleen maar rotsblokken. De foto's geven dit beeld niet zo goed weer, maar het was een behoorlijk indrukwekkend gezicht. Het museum dat dit hele verhaal vertelt is erg goed ingericht. De zuidwest kant van de berg zal ook nog ooit gaan schuiven, en geologen houden alles nu goed in de gaten. Want ja, net als de huizen dicht bij de Maas in Limburg, er zijn toch weer opnieuw huizen neergezet in het risicogebied!
Daarna was er nog tijd om nu eens met eigen ogen een kolenmijn te bekijken. Dik aankleden, het is er binnen zo ongeveer vier graden, lamp aan op de helm en de aardedonkere gangen in met een gids. We gingen niet al te ver de mijn in want het kost heel wat tijd en geld om al die gangen goed te stutten met houten balken, er is slecht een klein gedeelte dat goed onderhouden wordt. In de delen er om heen komen inderdaad nog steeds jaarlijks een paar instortingen van de gangen voor.
Daarna terug naar Calgary gereden en een beetje traditiegetrouw ribs gegeten bij Tony Roma's, mmmmm....!



We spend the Saturday of the Heritage day long weekend visiting Innisfail farmers. We checked out all kinds of (orange!) cauliflowers, strawberries, rspberries, peas, cabbages, dill, asparagus plants etc etc etc. We buy this stuf on the Calgary farmersmarket, it was nice to see the farmers and hear them talk about hteir produce. It was a great way to spend the first day of the long weekend, since we would have had lots of trouble finding a camping spot on Saturday.
We found out though that lots of Canadians already leave the ir campsites at Sunday morning! So on Sunday we packed our camping gear and left south to camp near Crowsnest Pass, a great provincial campsite called Lundbeck falls along highway 3. We drove the Crowsnest Pass after setting up our tent and also found time for a hike. We had to drive along Adanac road for about 10k, on a dirt raod. The ride alone was already worth the trip. We hiked about two hours to an open coalpit, coal is found just underneath the earth surface in this area. Of course the whole Crowsnest pass area has been famous for coal in the early days.
Sunday we visited the Frank slide bekeken, in 1903 part of the Frank village was covered with falling rocks from the mountain next to it. The first nations called this mountain "the mountain that moves" in their own language and refused to camp in its vicinity. But the money people made in the local mine was good and made people live there. Nowadays the railroad and highway are rebuilt but apart from that there is an impressive area filled with only rocks as far as you can see. Driving htough cq. past it is really impressive. The pictures we took do not really represent what you see and feel when you are looking at the devastation. The Frank slide museum is very good and we learned that one day the southwest peak will slide too. Geologists keep a good eye on that since, of course!, people built houses again in the area (just like in these areas that overflow by rivers each year, just move out!!).
In the afternoon there was time left to visit and walk through a coal mine. Dressed warm (it's around four degrees inside) with a helmet and headlight we walked through the mine with a guide. It costs quite some time and money to secure all the mine shafts with wood so only a small part of the mine is safe enough for visitors. We were told that each year there are a couple of shafts that collapse in this mine.
We drove back to Calgary at the end of the afternoon and tradionally had ribs at Tony Roma's, mmmmm....!

A dutch week - Een weekje Holland

Vrijdagnacht 17 juli verlieten we Calgary (nogmaals bedankt voor de lift naar het vliegveld Carla!)om onze familie in Nederland weer te bezoeken. We kwamen mooi rond etenstijd 's avonds aan in Breda, en zoals verwacht hebben we weer een vrij drukke week achter de rug daar. We hebben weer lekker bijgekletst met onze ouders en een aantal vrienden en familie in Bavel en Belgie. Het was wel wat kort maar dat geeft ons meer vrije dagen om hier in Canada aan vakantie te kunnen besteden. Van al die mooie natuur hier willen we immers ook zo goed mogelijk genieten. Maar het was goed om met onze eigen ogen te zien dat het onze ouders goed gaat en ze in beste (lees redelijke) gezondheid verkeren. Nu we weer terug zijn nog 1 werkweek en dan weer het lange augustus weekend ter gelegenheid van Heritage day. Het leven is goed!

Friday night July 17th we left Calgary (thanks again for the ride to the airport Carla!) to visit our family again to arrive there saturday around dinner time. As always, we had a pretty busy week. We caught up with quite some family members, of course moms and dads in Heemstede and Breda, cousins in Bavel, friends in Breda, with our friend Peter from the Zilk, and cousins and an aunt in Belgium. It was really short this time but that gives us more holiday time to spend in Canada, all that beautiful scenery over here that we don't want to miss out on! But it was very good to see our parents again and see for ourselves that they were in good health (considering their age etc.). One week of work and we'll have the long heritage day (august) weekend again, life is good!

Moose mountain

Het weekend voor we naar NL gingen hebben we op zondag ook nog even gewandeld. Met de auto naar de Elbow Valley (achter Bragg Creeck) en dan 8 km onverharde weg. Als er veel steentjes liggen is dat net of je op een gladde weg met ijs rijdt, je voelt de auto gewoon af en toe naar de zijkant weg glijden. Maar we moesten dat toch voorzichtigjes proberen, er zijn hier zoveel prachtige plakken waar je alleen maar via onverharde wegen kan komen. De weg was meer zanderig dan vol steentjes en gelukkig keihard, het is ons gelukt zonder de bodem van de auto er onder uit te rijden. Toen moose mountain beklommen, een grote grijze kale pukkel waar het vrijwel altijd keihard koud waait (een beetje mont ventoux achtig). Niet al te lang op de top gebleven, het was er te koud en er dreigde onweer. Niet prettig op zo'n pukkel, je bent dan een echt doelwit als het bliksemt. Toch weer zo'n 12 of 13 bergkilometertjes op ons conto geschreven. Terug op de gravel road stak er, heel toepasselijk, een moose (Amerikaanse eland) de weg over. Mooses laten zich niet zo snel zien, dit is de derde tot nu toe in al die tijd hier.

The weekend before our trip to the Netherlands we hiked Moose mountain in the Elbow Valley (past Bragg Creeck). We did the 8 km gravel road to the start of the hike, quite challenging to do gravel roads with our small car! But we managed to not crash the bottom of our car, the road was not too bad (sandy and hard with not too many gravel). I partically hate lots of gravel, that makes the car glide over the road a bit, just like on ice. But we really had to start driving gravel roads, since there is so much nice stuff out there reachable only by gravel roads. We hiked Moose mountain, a bare grey "rock" which is (nearly) always windy and cold. We did not stay at the top for long because of the cold and the darkening (thunder)skies. Not good to be up there on that bare mountain with us being the only targets for lightning! Well, another 12 or so mountain-hike km done, we're doing great in that department this summer. Driving back on the gravel road we were so lucky to see a moose crossing the road. Moose tend to hide pretty well, it was our third moose we saw during our stay here.

Liesbeth's exam. Liesbeth's examen.

Donderdag 17 juli, 1 dagje voor we naar Nederland vertrokken voor vakantie, heb ik exmane gedaan voor de basiscursus Microsoft .NET Framework. Ik had in mei het cursusboek "uit" maar scoorde slecht 40% voor de testexamens die aan de cursus toegevoegd waren (80% is nodig om te slagen). Oftwel: nog niet klaar voor het examen toen. Ik heb daarom het hele boek nog maar eens een keer doorgenomen, ik begreep er meteen een stuk meer van. Het gaat er bij die Microsoft examens niet zozeer om dat je iets begrijpt en kan toepassen maar men wil echt blinde feitenkennis en eigenlijk ook jarenlange ervaring testen. Dus het betere stampwerk ..., brrr. Dus ik heb het cursusboek zo goed mogelijk uit mijn hoofd geleerd (ongeveer 1200 paginas) en alle testvragen geoefend die bij het boek zitten. Het was in ieder geval perfect dat ik uit 5 locaties kon kiezen in Calgary waar het examen zo ongeveer dagelijks afgenomen wordt, heel luxe. Ik heb ook pas op woensdag ochtend, 1 dag voor de werkelijke test, mezelf ingeschreven. Ik reed nog een beetje kwijt op de weg er naar toe maar had gelukkig ruim de tijd genomen. Na wat formulierwerk (je tekent dat je niet zal spieken) zat ik voor een schermpje met een totaal geautomatiseerd examen. Ik begon rustig aan, het was multiple choice waarbij je soms ook meerdere antwoorden aan moest vinken, en iedere vraag waar je over twijfelde kon je markeren zodat je later die vragen nog eens kon bekijken. Na 35 minuten, ongeveer een kwart van de tijd was ik bij vraag 10 van de 40 dus het rustige tempo moest wel omhoog anders zou ik de vragen niet af kunnen krijgen. Het lukte me inderdaad precies om alles in te vullen, en gelijk krijg je dan je resultaat op het scherm te zien: Pass! Check, done!
' Avonds hadden we club night met de Calgary Road Runners, dus na het rennen heb ik het behalen van mijn examen gevierd met een extra biertje en goed pub food!
En was gelijk totaal in vakantiestemming, Nederland here we come!

Thursday July 17th, one day before our vacation to the Netherlands, I did my Microsoft .NET Framework course test. I had finished the course book in May but scored only 40% in the test exams provided with the book (80% is needed to pass). So it was clear I was not totally ready yet to take the test. I went through the book a second time and that made a big difference. The Microsoft exames are known not testing general understanding and development skills but they test a humongous amount of tini tiny facts that are way too many to learn by heart but must be learned by years of experience using the specific tool. Besides learning the whole book (about 1200 pages) by heart I focussed on the 600 or so test questions provided with the book.
I had the luxury of choosing my test location out of 5 locations in Calgary, with tests being taken almost daily. I didn't sign up until wednesday morning, one day before the test. I got a little bit lost driving there, but luckily I had taken a lot of time to get there plenty ahead of time. After some forms to fill in (and signing to promise you would not cheat) they sat me in front of a PC with a totally automated test, 40 questions, 2 hours and 15 minutes time. I started out in a quit pace, it is a multiple choice exam where you sometimes have to choose more than 1 answer out of all the possibilities, and you could mark questions for review if you wanted. Arriving at question 10 I has already spent more than 30 minutes, so I stepped up the pace a bit. I finished all the questions just in time and then immediately the test result is projected on your PC screen: Pass! Check, done!
That evening we had Road Runners club night, so I celebrated passing my exam with nice beer and good pub grub. Immediately, I was in the perfect vacation mood. The Netherlands, here we come!

5K race day report

Hier Sanders race verslag van Facebook. Knap gedaan hoor lieffie!

Here is Sanders race report from Facebook. God job sweetie!
5K race day report
Sunday, July 5, 2009 at 1:35pm
Last night I got to bed at 9.30pm in order to be able to get out again at 5 am and feel alive at the start of the race (8.30 am). Last week I started doubting my abilities after having run some 1 and 2K sprint which felt hard but then Alan as a good mentor put me back on the right track by having declare that I was going to run my PB which I did and that is who I was today. There were moments prior to race though that I was off again and it occured after I shared with Phil that I was doing the 5K race and told him I was going to run my PB. He then made a remark like "but do you know there is a hill around 3K?" Prior to me talking to Phil, my love had told me as well that "I know this course and I recall that it is hilly!". I could see myself going into the direction of "ok, this then is really going nowherer, especially if somebody so experienced as Phil is making this statement". Fortunately, I remembered what Alan had said to me last week and I declared to myself that I was going to run my PB no matter the circumstances.
After the go ahead for the start was given I immediately stared following Janice of the ARR as I overhead her saying that she was going to run 4.05 kilometers. I did the 1st K in 4.01 the second in 4.02 and the third in 4.03. It meant that I broke my unofficial 3K time by 9 seconds. I was extremely satisfied because I only had to do 8.44 over the last 2K to break my PB. I expected to slow down in the kilometer pace a little due to upcoming hill, say some 15 seconds. Actually, it was a little bit more (4.24K) so that I had to do the last kilometer in 4.20 to beat the PB. I failed to do so. I was completely worn down when entering the track for the last 400 meters. While going up hill I left Janice behind me but she was going to put in a final push for the last 400. I could not match up to her and she finished 7 seconds in front of here. After crossing the finished I wanted to vomit (did not happen fortunately -> empty stomach) so I knew I had given it all. The disappointment did not last long. I realized that I did not run a sub 21 for 20 years, I did broke a PB on the 3K, the course was 5038 meters according to race website which would mean that a scaled down time would be just below 20.50 which would be a PB, and also that I realize that I have to put in more 1 and 2K sprint in between doing the 200 meter intervals to get comfortable at running at 4.06 kilometers.
Thanks for all the support that I received from all of you out there during the last few weeks as well as during the race.
And Carla, way to go, for taking 45 seconds of your PB!
Sander

Yellowstone National Park

Voor Sander ook daadwerkelijk zijn 5km wedstrijd zou gaan lopen hebben we de laatste 6 dagen van juni nog vakantie genomen. We zijn met de auto en tent de grens over gegaan naar de Verenigde Staten en hebben Yellowstone National Park bezocht. Voor wie het nog weet van vroeger: het land van Yogi Bear, en natuurlijk van de geijsers. Het is zo'n duizend kilometer van Calgary af, dwars door Zuid-Alberta en Montana heen. In Helena (Mo) hebben we de eerste nacht doorgebracht. De volgende morgen rond het middaguur rijden we al het park binnen. Vooral opvallend veel kale bomen, dennen hebben niet zo'n lange levensduur en bosbranden en pine beetle doet de rest. Er is zoveel dood hout dat je als kampeerder zelfs al het dode hout dat op de grond ligt mag sprokkelen en verbranden (normaal toch ten strengste verboden in andere nationale parken). Maar verder een prachtige omgeving, we zien al snel bisons (ook buffalo genoemd) in het wild. En we denken een bosbrandje te zien in de verte, witte rook. Maar nee, dat is het eerste stoomgat. Door het hele park heen zie je op allerlei plaatsen gaten in de grond waar stoom, water of een modderprutje uit komt. Old Faithfull, de bekendste geyser van het park op dit moment, is inderdaad (de naam zegt het al) uitermate betrouwbaar en spuit zo ongeveer iedere anderhalf uur. Echt heel indrukwekkend als je daar bij staat te kijken! Er zijn in de informatiecentra echt lijstjes met namen van geijsers en data/tijd waarop men verwacht dat de geijser gaat spuiten. Het hele vulkanische gebied is continu aan verandering onderhevig. Stoomgaten of geijsers die vroeger enorm actief waren zijn nu stil, anderen zijn er weer voor in de plaats gekomen. Op veel plekken mag je ook niet buiten de paden wandelen, bang dat je op een zwakke plek in de bodem trapt en opeens je enkels verbrand door ontsnappende stoom. We hebben ook enorm genoten van Yellowstone Canyon, prachtige kleuren in de canyon en op de terugweg in het achterland langs prachtige mysterieuze mudpots gelopen. Het park is hartstikke groot en eigenlijk hadden we nog wel een paar dagen extra nodig, het is aan te raden om op meerdere plekken te kamperen/overnachten om niet al te veel tijd te verdoen met autorijden. Alhoewel het autorijden ook niet zo erg is hoor, altijd mooi uitzicht! Wij hebben bij de noordingang gekanpeerd op de terugweg en de Mammoth Hot Springs bezocht, enorme witavhtige travertin/kalkterrassen die gevormd worden door het hete water dat omhoog borrelt en mineralen oplost en afzet aan de oppervlakte.
Op weg naar huis nog overnacht in Fort Macleod, een klein historisch "stadje", een en al vergane glorie. We hebben de enige lokale taverne bezocht 's avonds, en het is goed dat men probeert het stadje en zijn geschiedenis te behouden voor de toekomst. Als laatste activiteit hebben we Head-Smashed-In-Buffalo-Jump bezocht, een historisch landmark dat gebruikt werd door de indianen in de tijd dat de bisons nog niet uitgestorven waren (die bizons in Yellowstone zijn hel bijzonder namelijk!). Als je deze site nog niet gezine hebt: bezoeken! Echt de moeite waard.






Before Sander would actually run his 5k "PR" race we took a vacation the last 6 days of June. We took our car and tent and travelled to Yellowstone National Park in Wyoming, USA. I know this park as the land of Yogi Bear and of course geysers. It's about one thousand km from Calgary, travelling through South-Alberta and Montana. We spend our first night in a motel in Helena (Mo) so we arrived in the park the next day around noon already. The large amount of dead pine trees was striking, since pines do not live that long plus pine beetles and fires do their share of the work. The amount of wood is so abundant that campers are allowed to gather their own dead fire wood from the ground, something striclty forbidden in every other park where we have ever been to! APart from the dead trees the park is magnificent, beautiful views, abundant wild life, large herds of bisons (also called buffalo) are present. Driving into the park we think we see a small bush fire as we see white smoke. But no, not a fire, this is our first steam vent. Through the whole park you see steam vetns, geysers and mudpots. Old Faithfull, the most well known geyser in the park right now, is indeed, as the name says, very predictable and goes off about every ninety minutes. Very impressive wathching it as it goes off! The information centres really have lists up with the names and predicted times for the geysers to go off. The whole vulcanic area is constantly changing, steam vents or geysers that used to be very active are silent nowadays, and new active ones "replacing" them. Hiking away from the dedicated trails is forbidden in most areas, since they don;t want you to step on a weak spot in the ground and get your ankles burnt.
We also enjoyed our hike in the Yellowstone Canyon enormously, beautiful colours in the canyon and really great and mysterious mudpots along the trail on our way back. The park is pretty big, we could have easily spend more days over there! I think you should camp in several different spots so you don't waist too much time driving everywhere. But then again: driving isn't too bad with all the gorgeous views. On our slow way back we camped at Mammot Hot Springs, huge whiteish travertin/limestone terrasses formed by the dissolved minerals in the hot water coming up and being deposited on the surface.
On our way back we also stayed in Fort Macleod, a small historic town. We visited the only local tavern there, it's good they try to preserve some history over there! We ended our vacation by visiting Head-Smashed-In-Buffalo-Jump, a historic site of the native people used in the early days when bisons were not extinct yet (the bisons in Yellowstone are very rare!). If you haven't seen it yet: visit!